سنجش حکمروایی خوب شهری در بافت فرسوده و ارائه راهکارهای عملیاتی به منظور بهبود آن» (نمونه مطالعاتی: محله پامنار تهران)

حکمروایی خوب شهری، طی دو دهه اخیر به عنوان یکی از شیوه های اثربخش و پایدار اعمال مدیریت بر ساختار پیچیده شهرهای کنونی در ادبیات مدیریت شهری جهان مطرح گشته است. این رویکرد، بر پایه اصولی همچون مشارکت مردمی، برابری و عدالت اجتماعی، شفافیت، قانونمداری، کارایی بهینه دستگاه مدیریت شهری استوار می‌باشد. به نظر می رسد بافتهای فرسوده شهری در ایران، وضعیت چندان مطلوبی از لحاظ کیفیت محیط زندگی نداشته و در نتیجه، نیازمند توجه بیشتر توسط دستگاه مدیریت شهری و اصلاح رویکردها در جهت گذار به الگوهای مردم محور و مشارکتی می‌باشند. این پژوهش، به بررسی حکمروایی خوب شهری، در یکی از محلات واقع در بافت فرسوده(محله پامنار تهران) و ارائه راهکارهای عملیاتی جهت ارتقا آن می پردازد. در این راستا، ابتدا شاخص های مفهوم حکمروایی خوب شهری از متون معتبر جهانی، استخراج و پس از پردازش داده های بدست آمده از نمونه مطالعاتی با استفاده از مدل تحلیل عاملی، شاخص ها در قالب چند عامل کلیدی، خلاصه گردیده است. سپس با بکارگیری مدل رگرسیون چند متغیره، اولویتهای حوزه مداخله تعیین گشته است. نتایج پژوهش بیانگر آنست که بهبود حکمروایی خوب شهری در محله مطالعاتی، نیازمند مداخله در حوزه های شفافیت و قانونمداری، نهادهای مشارکتی، کیفیت عملکرد خدماتی، امنیت و کارایی و مشارکت اجتماعی، می باشد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، مدیریت شهری ، تحلیل عاملی ، تحلیل رگرسیونی ، محله پامنار تهران