نقش رهیافت همکارانه در تولید سیاست های یکپارچه محیط زیستی: سیستم برنامه ریزی شهری تهران

ناکارآمدی برنامه های شهری مبتنی بر رهیافت های سنتی، در مواجهه با مشکلات محیط زیستی شهرها، پاسخ گوی اهداف محیط زیستی شهری نبوده اند. عدم هماهنگی بخش های گوناگون سیاست گذاری منجر به تولید راهبردها و سیاست های یک جانبه محیط زیستی شده است، این در حالی است که ماهیت مشکلات شهری به ویژه مشکلات محیط زیستی شهری بر چندجانبه و چندسطحی بودن تاکید دارد. رویارویی با چنین مشکلاتی نیازمند بکارگیری رهیافت هایی از برنامه ریزی شهری است که همکاری و مشارکت تمامی گروه های ذینفع را در فرایندهای تصمیم سازی تقویت می کند.این همکاری در برگیرنده ی کوشش هایی جهت یکپارچگی نتایج فرضی محیط زیستی با ارزش گذاری کلی سیاست بوده و به عنوان تعهدی برای کمینه ساختن تناقضات سیاست های محیط زیستی و سیاست های بخشی به شمار می رود. نوشتار حاضر با هدف تعیین نقش رهیافت همکارانه در تولید سیاست های یکپارچه محیط زیستی به تحلیل سیستم تصمیم سازی و تصمیم گیری شهر تهران می پردازد.بدین منظور برنامه جامع شهر تهران و قوانین و مقررات مدیریت شهری و محیط زیست شهری تحلیل محتوا شده شده اند. بروندادهای این پژوهش، الزامات، کاستی ها و محدودیت های تقویت نقش رهیافت همکارانه را برای تولید سیاست های محیطی نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی همکارانه ، سیاست های یکپارچه محیط زیستی ، ساختار سازمانی ، قوانین ومقررات محیط زیستی ، قوانین و مقررات مدیریت شهری