بررسی تاثیرات انرژی های تجدید پذیر نو در معماری و نقش آن در ارتقاء سطح کیفی پایداری زیست محیطی

با توجه به رشد روزافزون تکنولوژی و مطرح شدن انرژی های پایدار و کاهش منابع انرژی های فسیلی موجود در کره زمین، بی توجهی به اکوسیستم و بر هم زدن توازن طبیعی؛ محیط زیست در معرض تهدید جدی قرار گرفته است. در این راستا با استفاده معقول از منابع مناسب انرژی های پایدار(خورشید، آب، باد، بیوگاز و ...) می توان به طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم، به حفظ منابع طبیعی محدود کمک نمود و باعث بهبود کیفیت محیطی شد. کیفیت، اساس طراحی پایدار می باشد. کیفیت مطلوب بدون توجه به طبیعت فراهم نمی شود. رسیدن به استانداردهای بالای کیفیت، امنیت و آسایش که در واقع سلامت انسانها را تامین می کند از مهمترین اهداف معماری پایدار است. پژوهش حاضر تلاش در جهت روشن ساختن هر چه بهتر مفهوم پایداری زیست محیطی و معیارهای آن به خصوص معیارهای ظرفیت قابل تحمل محیط و نیز کاربرد انرژی های پاک در معماری و نگهداشت انرژی می باشد.جهت دستیابی به این پژوهش روش بکارگرفته شده «استدلال منطقی» با استفاده از روش کیفی و با رویکرد «تحلیلی-توصیفی» می باشد. در نهایت ضمن نتیجه گیری، به چگونگی ترویج معماری پایدارجهت رسیدن به ارتقاء سطح کیفیات محیطی در پیشبرد اهداف توسعه پایدار پرداخته است.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری زیست محیطی ، پایداری محیطی ، انرژی های نو ، طراحی پایدار