تولید اجتماعی فضای شهری در کرمانشاه دهه 80

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 919

فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

URBANLIFE01_016

تاریخ نمایه سازی: 16 تیر 1397

چکیده مقاله:

مقاله ی حاضر با هدف بررسی تولید اجتماعی فضای شهری درکرمانشاه دهه ی 80 با استناد به رویکرد هانری لوفور در رابطه با تولیدفضای شهری تهیه شده است. روش آن کیفی و تکنیک گردآوری داده مصاحبه، مشاهده و بررسی اسناد میباشد. تولید فضای شهرکرمانشاه بر اساس سه گانه ی لوفور به شرح زیر است:بازنمایی فضا: در بخش بازنمایی فضا که در آن ایده های برنامه ریزان شهری در رابطه با تولید فضا تعیین کننده است با مقایسه ی طرحدولتی و مبتنی بر برنامه ی مسکن مهر میتوان به این مهم دست یافت که مجتمع های مهر بر اساس ایدهی تکنوکرات ها طراحی و تدوین شده اند و طرح مبتنی بر ایده های شهرسازی لوکوربوزیه در رابطه با تاثیر بلندمرتبه سازی ها بر جلوگیری از وسعت شهر از یک سو و از سوی دیگر رسیدن به مولفه های مدرنیسم می باشد.فضای بازنمایی: در این بخش به معناسازی های ذهنی و شکل گیری فضاهای گفتمانی رسمی/غیررسمی، فقیر/غنی و امنیت/ نا امنی در رابطه با دو فضای تولید شده و شکل گیری سکونت گاه های غیررسمی پرداخته شده است. سکونتگاه های غیر رسمی بصورت مردمی و بدون برنامه ریزی شهری بنا شده اند و طرح های دولتی هیچگونه دخالتی در ایجاد آنها نداشته اند. بنابراین هریک از فضاهای تولید شده به سبک خود نوعی از تولید فضا را در شهر ایجاد کرده اند که روابط اجتماعی افراد را تحت تاثیر قرار داده است. معناسازی های ذهنی بر اساس سبک تولید فضا صورت گرفته است. برای مثال در مجتمع های مهر بازنمایی فضا بر اساس ایده های شهرسازان صورت گرفته است. اما در سکونتگاه های غیر رسمی معناساری ها نیز همچون فرایند تولید فضا، بر اساس ذهنیت خود مردم و خارج از حیطه ی تاثیرگذاری طراحان بوده است.عمل فضایی: هر فضایی که تولید می شود اعمال فضایی خاص خود را نیز به همراه دارد و کردارهای روزمره متناسب با فضای موجودشکل می گیرند. در ساختمان های مهر چون ساکنان با قالبی از قبل تعیین شده مواجه بوده اند زمینه های بروز خلاقیتشان بسیار پاییناست بگونه ای که با وجود عدم دسترسی به امکانات فراغتی نیز نمیتوانند چارهای بیندیشند چرا که ضوابط دولتی و برنامه ریزی ها دست آنها را بسته است اما در سکونتگاه های غیر رسمی حتی اعمال فضایی نیز از دل روزمرگی ساکنان بیرون آمده و خود کسانیکه فضا را تولید کرده اند اعمال فضاییشان را نیز متناسب با آن شکل می دهند. بنابراین فضا را میتوان موقعیتی برای تجربهی روابط اجتماعی در نظر گرفت.

نویسندگان

سیاوش قلی پور

استادیار گروه جامعه شناسی دانشگاه رازی

گلاویژ صادقی

کارشناس ارشد جامعه شناسی دانشگاه رازی