تداوم هویت درروند نوسازی و بهسازی بافت هایتاریخی شهرهای ایران

اگرچه هویت درمفهوم عام و کل آن قدمتی طولانی و هم پای تاریخ تمدن انسان دارد اما پیشینه این بحث درمنظر شهری چندان باسابقه نیست سهل و ممتنع بودن مفهوم هویت منظرشهری درفرایند شناخت و ادراک پدیده های چندبعدی وپیچیده را پیش روی ما قرار میدهد ازانجا که شهر ویترین عرضه تفکرات جامعه به دنیای بیرون و بستر شکل گیری حیات مدنی است ارتباط هویت و منظر شهری به مقوله ای تاثیر گذار درعلوم مرتبط با این حوزه تبدیل شده و تلاش برای یافتن ماهیت و چیستی هویت منظر شهری جهت ارزیابی معیار سیاست های مداخله کلان درشهرهای امری امری ضروری است باوجود مطالعات گسترده درزمینه تاثیر هویت و مکان و ارتباط متقابل آنها دربافت هایتاریخی رابطه روشنی میان آنها ارایه نشدها ست درحالیکه شناخت نحوه تاثیر و تاثر چنین مفاهیمی میتوان با پدیده ازدست رفتن هویت دربافت های تاریخی و حتی فقدان حضور آن دربافت های جدید مقابله کرد درتحقیق حاضر باروش اسنادی و کتابخانه ای به ارزیابی هویت درشهرهای تاریخی ایران و اهمیت آن درروند نوسازی بافت های تاریخی پرداخته ایم

کلیدواژه ها:

هویت شهری ، بهسازی ، نوسازی ، بافت تاریخی