استفاده از طراحی بومی الگوی تعبیری در توسعه صنعت گردشگری

کاربرد مصالح با دقت و نقوشی ساده و زیبا، رنگ و نور و تناسبات متعادل در بناهایی که در هماهنگی وتوازن با طبیعت دیده میشوند، جنبهها یا وجوهی از هنری هستند که وقاری خاص به معماری بومی بخشیده است. یک معماری جامع و صحیح تنها در یک سنت زنده جان میگیرد. عاقبت نبود سنت به آنجا میانجامد که شهرها و روستاهای ما بیش از پیش زشت میشود. هر ساختمان جدید به افزایش این زشتی کمک میکند و هراقدامی برای درمان این وضع، نتیجهای جز بدتر کردن آن ندارد. معماری منطقه گرایی در حال ظهور از طریق بیان ترکیببندی سازهها، زیبایی شناسی، سازمان بنا و جمع بندی فنی و مصالح به کار رفته در زمان و مکان معینی درپی یافتن اهمیت معماری خود است. این دیدگاه به وضوح منطقه گرایی را به عنوان سبکی تعریف میکند که بین تکنولوژی و فرهنگ پلی برقرار میکند. به این طریق، بحث درباره منطقه گرایی در معماری پیوند بلا فصلی باشناسایی خصوصیات اجتماعی دارد. معماری بومی هر منطقه گنجینهای ارزشمند برای آن منطقه محسوب میشود که عدم توجه به آن سبب از دست رفتن فرصتهای اقتصادی و اجتماعی است معماری بومی به عنوان پاسخی پایدار به بستر خود میتواند فرصت مناسبی برای جذب گردشگران به شهرها و روستاها باشد معماری منطقه گرابا الگوی تعبیری به عنوان نوعی بومیگرایی جدید مطرح میشود که هدف آن ایجاد عملکردهای نو و مدرن است. این الگو میتواند احساس زندگی در محیطی که با احترام به ویژگیهای بومی دارای مشخصههای خاص همان منطقه باشد را برای گردشگران فراهم نموده و ماندگاری و حس تعلق را تقویت نماید

کلیدواژه ها:

معماری منطقهگرا ، معماری بومی ، الگوی تعبیری ، گردشگری