بررسی مدارس اجتماعی و تاثیرآن بر یادگیری دانش آموزان

از نیاز های اصلی هر جامعه ای نیاز به آموزش و یادگیری می باشد که به نوعی در بخش مرکزی زندگی بشر قرار دارد. به لحاظ تقدم زمانی ابتدایی ترین مجموعه های آموزشی در شهر، مدارس می باشند که از همان سنین ابتدایی مکانی برای یادگیری و آموزش کودک می باشند. بی تردید کیفیت و ویژگی های فضای آموزش در شکل دهی رفتارها و پرورش یا سرکوب استعداد کودکان موثر است؛ در دهه های اخیر تغییرات اساسی در شیوه های آموزشی، سازگار نمودن محیط یادگیری اجتماعی با جوانب نیازهای دانش آموز در کانون توجه پژوهشگران اجتماعی و روانشناسی محیط قرار گرفته است که غالبا آموزش را مقوله ای اجتماعی می دانند. در نظریه دیوی آموزش سنتی به عنوان معضل اساسی محیط زیست دیده می شود چراکه روابط بین انسان و محیط طبیعی و اجتماعی او توسط محیط مدرسه سنتی متوقف می شود. بر اساس نظریه دیوی فضای مدرسه باید ارتباطات بین دانش آموز و محیطش را از موانع مادی بین آنها آزاد سازد تا رفتارها و چیزهای اطراف او معنا یابد. در غیر این صورت، دیوارهای مدرسه، به جای گسترش و پهنا یافتن، حوزه تجربه دانش آموز را با محدود کردن و در تنگنا قرار دادن به سمت عدم ارتباط با محیط اطراف گسیل می دهد. هدف از این مقاله واکاوی موضوع تعامل دانش آموز با مدرسه و اجتماع با رویکرد روانشناختی و بررسی تاثیر محیط و معماری فضای آموزشی بر یادگیری دانش آموزان می باشد.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، مدارس اجتماعی ، کیفیت فضا ، روانشناسی محیط