چگونگی بهره گیری از سازه های ایرانی در معماری متحرک

امروزه بخشی از سیمای هر شهر به سازه های متحرک اختصاص یافته است. در این گونه معماری، اغلب سازه همان معماری است. هدف از این تحقیق، بررسی چگونگی بهره گیری از سازه های ایرانی در کاربری های متحرک است. بر این اساس، دسته بندی رویکردهای مواجهه با سازه های ایرانی در عرصه معماری، و میزان کارکرد هر رویکرد بر شکل گیری ساز های متحرک نمایشگاهی، سوالات اصلی تحقیق است. در این راستا، با روش کیفی، و مطالعه از مصداق به مفهوم به جمع آوری رویکردها وتحلیل هر رویکرد برای استفاده در معماری سازه های متحرک تلاش شده است. نتایج نشان می دهد، شیوه های مواجهه با فرم سازه های ایرانی در دو حوزه شکلی ومحتوایی قابل بررسی است. بسط شیوه محتوایی گویای رابطه معنادار سازه و مصالح است. این حوزه در چهار رویکرد سنت گرا، نو گرا، خلاقانه نوع اول و نوع دوم قابل دسته بندی است.

کلیدواژه ها:

سیمای شهر ، سازه ایرانی ، معماری متحرک ، مصالح