تکنیک شکل پذیری شهری: رویکردی آینده پژوهانه در مدیریت شهری

فضای شهری به عنوان یکی از بسترهای تحقق توسعه شهری، تنها یک مفهوم کالبدی نیست، بلکه کالبدی از شهر رامجسم می کند که مکان برقراری فعالیت های شهری یا عرصه بروز تعاملات اجتماعی است؛ بدین خاطر فضاهای شهریعلاوه بر دارا بودن کارایی عملکردی، باید در مؤلفه های اجتماعی نیز کارآمد باشند و تلاش شهرسازی باید در راستای شکل دهی عناصر ارتقا بخش اجتماعی نیز باشد. یکی از اهداف مهم طراحی شهری ارتقای کیفی محیط زیست شهروندانو تعامل مثبت آنان با فضای کالبدی شهر است. به منظور دستیابی به چنین هدفی در فرایند طراحی شهری، سناریویی تعریف می گردد که بهبود ارتباط انسان ها با یکدیگر و با فضاهای شهری را به شکل کالبدی ار ائه می دهد. اطمینان از به واقعیت پیوستن چنین سناریویی از دغدغه های مهم طراحان و تصمیم گیرندگان است. برای رسیدن به این اطمینان، ازروش های گوناگونی چون روش های هنری، علوم اجتماعی، سیاسی، روان شناسی محیطی و اقتصاد بهره برده شده است . توسعه کالبدی شهر فرایندی اجتناب ناپذیر بوده که ناشی از عوامل و اثرات متعدد می باشد و پیامد آن توسعه کالبدیشهر در جهات و نقاط مختلف است. این مطالعه از نوع تحقیقات مروری ترویجی و با هدف دستیابی به تکنیک نوین شکل پذیری شهری با رویکردی قیاسی به انجام رسیده است. محققان پس از بررسی و تحقیق پیرامون پیشینه نظریه، اهمیت وضرورت آن در نگاه آینده پژوهانه به مدیریت شهری و مرور تکنیک های مشابه در این حوزه اقدام به طراحی و معرفی شکل متعالی این تکنیک می نمایند. نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر آن است که این نظریه با کمک تصویربرداری و مدل سازی فضاهای شهری در چارچوب توده های فضایی، نحوه شکل گیری فضاهای شهری رادر آینده مدل سازی می کند. این روش، هفتمین تکنیک شهری که به بررسی استراتژی پتانسیل های توسعه بالقوه شهرها، به منظور اجتناب از اثراتمنفی بحران اقتصادی کنونی و افزایش جمعیت و تغییر شکل شهرها می پردازد، است و الگوهایی را از نحوه شکل گیری و ترتیب فضاهای شهری ارائه می کند که با کمک آنها می توان ساختارهای شهری و رفتارهای انسانی را شناسایی کرد

کلیدواژه ها:

شکل پذیری ، تکنیک شکل پذیری شهری ، مدیریت شهری