بررسی جایگاه روانشناسی کودک بر طراحی معماری مجتمع های آموزشی کودکان

کودکان سرمایه های با ارزش هرکشوری می باشند که می توان با آموزش مناسب در فضاهای آموزشی مطلوب این سرمایه هارا حفظ نمود. در مقطع دبستان، شناخت روانشناسی کودک و آگاهی از نیازهای روحی و جسمی او می تواند دردستیابی به طراحی فضاهایآموزشی مناسب موثر باشد. با شناخت جنبه های روانشناسانه کودکان می توان به طراحی بهتری دست یافت و فضای معماری در صورت هماهنگی وانطباق باویژگی های روانی وجسمانی کودکان به صورت مطلوب مورد استفاده قرارگیرد. روان شناسی محیطی کودکان رشته ای است که با تعاملات وروابط میان مردم ومحیطشان سروکار دارد. به بیان دیگرروان شناسی محیط کودکان گرایشنسبتاً جدید در روان شناسی است که به بررسی تأثیر متقابل رفتارکودکان ومحیط می پردازد. طراحی فضایی برای تجلی استعداد کودکان، ارتقاء کمی و کیفی فضاهای کودکان به طورعام، راهکارهایی برای رفع کمبود فضاهای آموزشی باتوجه به روح و روان کودکان از اهداف پژوهش حاضر می باشد. روش تحقیق دراین پژوهش، توصیفی تحلیلی است. باتوجه به ماهیت پژوهش، اطلاعاتجمع آوری شده از منابع، به صورت توصیفی سازماندهی شده و آن دسته از اطلاعات که جنبه ی آماری و کمی داشته، به روش تحلیلی بررسی شده اند. در این پژوهش دریافتیم که باشناخت جنبه های روانشناسانه کودکان می توان به طراحی بهتری دستیافت و فضای معماری در صورت هماهنگی وانطباق باویژگی های روانی وجسمانی کودکان به صورت مطلوب مورد استفادهقرارخواهدگرفت. همچنین در این پژوهش به بررسی نظریات روانشناسانی همچون پیاژه ، فروید، آدلر و... پرداخته و از نظریات آنها برای طراحی محیطی مناسب برای آموزش کودکان بهره برده تا بدین طریق بتوانیم به اصول پایداری فضاهای آموزشی کودکان بپردازیم و از نظریه های روانشناسی به سود دانش معماری و طراحی استفاده ی مفیدی داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

پردیس آموزشی ، روانشناسی کودک ، روانشناسی رشد ، طراحی دبستان ، طراحی معماری ، مجتمع آموزشی