تاثیر معماری بومی ایران و بناهای سنتی بر معماری پایدار

با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی - تکنولوژی در عرصه معماری، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت، به دست فراموشی سپرده شد.سخن از پایداری در معماری را می توان به تصور و طراحی ساخت و سازهای آینده تعبیر کرد آن هم نه تنها با پایداری قیزیکی ساختمان، بلکه با پایداری و حفظ منابع انرژی آن. توسعه پایدار از مفاهیم جدیدی است که درارتباط با مشکلات پیش آمده بروز کرده و هدف اصلی آن این است که از توان نسل های آینده در برآوردن نیازهایشان نکاهد، تا آیندگان نیز بتوانند به میزان نسلهای حال حاضر از منابع طبیعی و محیطی بهره ببرند. امروزهبه نظر می رسد معماری پایدار و کیفیت زندگی با یکدیگر همگام و در جهت تحقق اهداف پایداری گام بر می دارد. هدف اصلی معماری و توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقا سطح زندگی، حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها و آینده ای امن تر و سعادتمند تر به سوی بهبود کیفیت زندگی. معماری پایدار همواره بر چهار اصل حفاظت ازانرژی آب و باد و سایر منابع طبیعی، تامین سلامت محیط زیست، رشد اقتصادی کشور و اراءه کیفیت بالایی از زندگی را مد نظر دارد. توسعه پایدار با توجه به این که ریشه های اکولوژیکی، اجتماعی - فرهنگی و اقتصادی دارداما با دیگاهی نسبت به مشکلات آینده ای انسان معاصر، نقش محیط زیست را آشکارتر می نماید.بر این امر، توسعه پایدار در حیطه ی معماری به طراحی پایدار می پردازد که منحصر بفرد است و در پی انطباق خویش با محیط و بسترش می باشد و در پی شکل گیری و تحقق خود به حفظ آرمان ها و اصول محیط طبیعی نگاهی پایدار دارد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، بناهای سنتی ، شهر سازی ، توسعه شهرسازی