بازتعریف حیاط براساس بعد ساختاری خانه های سنتی یزد

آنچه مسلم است انسان جزئی از طبیعت، و وابستگی مستقیم و غیر مستقیم او به طبیعت غیر قابل انکار است. سیر تاریخی ارتباط انسان با طبیعت و درک او از محیط به صورت فطری و به اولین گام های انسان برای دستیابی به کمال باز می گردد.درگذشته تأمین این نیاز و ارتباط انسان با طبیعت درون خانه و فضای باز آن مثل حیاط صورت می گرفت. حیاطی برآمده از نیاز های جاودان آدمی که هرکس امکان آن برایش موجود باشد، حقیقتاً حضور آن را در خانه اش تمنا می کند. خانه های حیاط دار دیروز یک الگوی کلی از خانه ارائه می دهند و در پس خود، کشش درونی و فطری انسان به زندگی با طبیعت را نمایان می سازند،همه ی مردم در پی نوعی فضای باز خلوت اند که بتوانند زیر آسمان بنشینند، ستاره ها را « . که هیچکس را از آن گریزی نیست و این بنیادی ترین عامل در موجودیت حیاط است. اما این خواهش ازلی که .» تماشا کنند، از آفتاب لذت ببرند و شاید گل بکارند در وجود همه هست، باید جواب و صورت جواب مناسبی بیابد. اما امروزه بدلیل تغییر در نیازهای انسان ، تغییر شرایط زندگی وافزایش تراکم و با توجه به کمبود مسکن و سیاست گذاری های اخیر برای تأمین آن مطابق الگوی مصرف مسکن در کشور، فضای باز یا حیاط از برنامه طراحی واحدهای مسکونی مستقل حذف یا بسیار محدود شده است. با بازنگری در معنای معماری، و دست یابی به بازتعریفی از حیاط، مفهوم حیاط از بطن وجود معماری متولد می گردد و نطفه وجودی حیاط در کشاکش ساختن ونساختن و پیوند معماری با معماری آفرینش شکل می گیرد که حیاط را از حد یک تک فضا، به اندیشه ای کلی در معماری ارتقاء می دهد و چشم انداز تازه ای از مقام حیاط چون پیونددهندگی و هویت بخشی در معماری می گشاید. و می تواند معیار شناخت و تبیین ارزش ها و اندیشه های معماری بوده و درنتیجه محور خلق و ایجاد معماری نیز باشد

کلیدواژه ها:

حیاط ، فضای باز ، مکان رجوع ، بعد ساختاری ، خانه های سنتی