بررسی نشانه فرهنگی – تاریخی بافت قدیم شهرستان آمل و ارائه راهکار مناسب جهت ارتقای آن نمونه موردی ؛ دو محله مشایی و شاهاندشتی

محله از ارکان اصلی کالبد شهری است و تعادل زندگی اجتماعی در شهرها بستگی به حفظ محله ها دارد و شهروندان با آن احساس نزدیکی می کنند . مفهوم محله به عنوان بستر یا محل سکونت ، ریشه تاریخی دارد . هر محله با ارائه خدمات و نشانه هایمحله ای و ویژگی خاص آنها موجب می شود ساکنان احساس تعلق و نوعی هویت داشته باشند . خوانایی از اصول پایه در ارتقا سرزندگی محیط های شهری است . محیط های شهری به منظور آنکه تصویری واضح در ذهن ساکنانشان ایجاد کنند ، ضروری است مکانی فراهم ساخته تا شهروندان قادر شوند اجزای آن محیط ها را به آسانی شناسایی کنند و آنها را در ذهن خود در قالبیبه هم پیوسته به یکدیگر ارتباط دهند . اما امروزه شهرها به علت بی توجهی به معیارهای طراحی شهری با کاهش ابعاد کیفیتی مانند خوانایی روبه رو هستیم که باعث فقدان سیمای شهری شده است . همانا باید ویژگی هایی را در نشانه اعمال کرد که باعثبهبود آنها شود . نشانه ها عواملی در تشخیص قسمتهای مختلف شهر هستند که برون آنها به دیده ی ناظر می آید و به درون آنراه نمی یابد . اگر فضایی که عاملی معماری در آن قرار گرفته بر محیط اطراف خود غلبه داشته باشد آن عامل می تواند به دو طریق به صورت نشانه ای جلوه گر شود ، نخست آنکه عامل از نقاط بسیار مرئی باشد و یا آنکه با عوامل نزدیک خود کنتراستداشته باشد ; یعنی در وضع قرار گرفتن و یا ارتفاع آن نسبت به بقیه ساختمانها تفاوتی موجود باشد . هدف از این پژوهش ، مشخص ساختن ویژگی نشانه های فرهنگی و تاریخی در دو محله مشایی و شاهاندشتی واقع در بافت قدیم شهرستان آمل و در نهایت ارائه راهکار جهت حفظ و احیای این ارزش های معماری به گونه ای که منطبق با شرایط روز باشد ، می باشد . در پژوهش حاضر کوشش شده است با روش توصیفی - تاریخی ، برداشت میدانی و تحلیل اطلاعات به شیوه کتابخانه ای به شناسایی و ارزیابی نشانه های موجود در دو محله مذکور استفاده شود .

کلیدواژه ها:

نشانه های فرهنگی - تاریخی ، بافت قدیم ، شهرستان آمل ، خوانایی ، محله مشایی و شاهاندشتی