خلق فضای میانی در محیط های آموزشی ویژه کودکان با نگاهی تعامل گرا میان معماری و ادراکات

اگر بتوانیم به تصویری کلی از نیازها،تمایلات و شیوه های رفتار فردی دست یابیم آن وقت طراح محیطی می تواند قابلیتهای رفتاری و محیطی استفاده کننده رابه شکلی منسجم مشخص کند . بنابراین اگر طراحی بخواهد محیطی را برای گروه ی طراحیکند که قلمروهای اولیه را بسیار ارزشمند می داند، باید طرز فکرگروه نیز در محیط اعمال شود . اما اگر گروهی قلمروها را به شکلی سرسری به کار می گیرد، طراح محیطی باید قلمروها را طوری طراحی کند که مطابق سلیقه همان گروه باشد .با ا ین معیار در رفتاری از محر های محیطی برای کودکان کار ساده نمی باشد و با توجه به استاندارها، فرهنگ مطلوب یکجامعه و بیان روانشناسانه از درکی معمارانه غالب خواهد شد تا محیط شکل بگیرد که سازگار و سازش برانگیز با تعاملات میانی این بخش از جامعه امروز ما باشد. لذا پژوه حاضر بر منظر تعامل میان فضایی میانی و در معمارانه در محیط های آموزش ی برای کودکان شکل گرفته است تا مبانی نظری منعطف از مقالات، منابع مکتوج و پی نویس های موردی با تحلیل جزء نگرانه به این مقولهرهیافتی تعامل برانگیز از ادراکات و طراحی را به نقش ببندد.

کلیدواژه ها:

معماری ، آموزش ، کود ، فرهنل ، فضا ، محیط