نظام حمل و نقل آرام و کم سرعت در فضاهای جمعی پیاده راه،پاسخی مناسب به معضلات حمل و نقل شهری

نگرش غالب در طراحی فضای جمعی بر اساس مولفه های تفرجی و پاسخگویی به نیازهای فراغتی بوده است. اگرچه نقش پررنگ شاخص تفرج در فضاهای جمعی قابل اغماض نیست، اما تجربیات جهانی نشان میدهد تخصیص رتبه نخست اهمیتبه نقش تفرجی در میان سایر عوامل، در راستای عدم رشد فضای جمعی تاثیرگذار خواهد بود. امروزه با توسعه دانش های مربوط به فضاهای جمعی و تجربیات موفق جهانی ، پیوند تنگاتنگ فضای جمعی و زندگی روزانه به عنوان مهمترین عامل موفقیت این فضا ها شناخته می شود. لذا راهبرد اصلی در طراحی فضای جمعی, طراحی شبکه ای و قرارگیری آنهادر چرخه زندگی است که موجب پویایی فضا میگردد. شبکه سیستمی است مرکب از کارکردهای مختلف، معناها و عناصر تاریخی که همگی در ارتباط با هم قرار دارند. برای عجین شدن فضای جمعی با زندگی روزانه مردم یکی از مهمترین عواملبه کارگیری سیاست حمل و نقلی آرام و انسان مدار می باشد، تا بدین ترتیب مسیر و فضاهای جمعی به بخشی از شبکه آمد و رفت شهر تبدیل شود. در این صورت تمامی نیازهای مردمی مانند تفرج, کارکرد, خدمات و دسترسی به صورت همزمان برآورده بوده و برای کاربران خود در سنین و گروههای مختلف نقشی موثر ایفا خواهد کرد. به بیانی دیگر با عبورمستمر ساکنان منطقه در فضای جمعی این فضا از کارکرد صرف تفرجی فراتر رفته و با زندگی روزانه مردم عجین می شود. فضای جمعی موفق فضایی است که آمیخته با زندگی جاری شهر باشد. مهمترین شاخص آمیختگی محسوب شدن به عنوان بخشی از نظام حمل و نقل آرام و کم سرعت شهر مانند: جریان پیاده، دوچرخه، موتور برقی, تراموا است

کلیدواژه ها:

فضای جمعی ، زندگی پیاده ، پیاده راه ، نظام حمل و نقل آرام ، تراموا