بررسی شاخص های توسعه پایدار در محله های دارای بافت فرسوده مطالعه موردی: محلات منطقه 71 شهر تهران

موضوع توسعه پایدار درجهان درپی بروز اثار نامطلوب رشدتکنولوژی و استفاده بی رویه ازمنابع طبیعی مطرح گردید برنامه ریزی شهری درقرن بیستم درحالی پایان یافت که نه تنها این برنامه ریزی مثبت ارزیابی نمی گردد بلکه عملکرد آن نشان دهنده بسیاری ازمشکلات مهم و مخرب برای ساکنین شهرها و عدم تعادل میان نظامهای اقتصادی اجتماعی و فرهنگی است رشد بی رویه کلانشهرها درکشور درپی ضعف برنامه ریزی درمناطق روستایی و بروز پدیده مهاجرت و ازطرف افزایش نرخ رشد جمعیت پدیدارگشت و موجب شد تا شهرها یمتوسط و کوچک تبدیل به شهرهای بزرگی شوند که حل مشکلات آنها نیازمند سرمایه گذاری گسترده درتمامی ابعادشهری است توسعه محله یکی ازاهداف اصلی برنامه ریزی توسعه پایدارشهری و اقدامی کلیدی درجهت نیل به توسعه پایدار قلمداد میشود دیدگاه توسعه محله پایدار رویکردنوینی را تقویت می کند که درآن حل مشکلات شهری را دربازگشت به مفهوم محله متصور می شود شهرتهران نیز بعنوان یکی ازکلانشهرهای کشور درطی چنددهه گذشته دارای رشد جمعیتی بالایی بوده است که این افزایش باعث بروز مشکلات متعدد درمدیریت شهری شده است روش پژوهش توصیفی تحلیلی و مورد کاوی می باشد همچنین روش یافته اندوزی براساس مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مصاحبه با کارشناسان و مسئولان بوده است

کلیدواژه ها:

شاخصهای پایداری ، محلات پایدار ، توسعه پایدار ، فرآیند تحلیل شبکه ای ، بافت فرسوده منطقه 17