ارزیابی قابلیت پیاده مداری در معابر بافت تاریخی با استفاده از مدل یکپارچه CAT. PCA-ANP نمونه موردی: بافت تاریخی کلانشهر شیراز

تجربیات پیاده راه سازی به ویژه در بافت های مرکزی شهرها، نه تنها سیمای کالبدی مراکز شهری را عوض کرده، بلکه تحولات نوینی نیز در ارتقای کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی مردم به وجود آورده است. کلانشهر شیراز به عنوان یکی ازقطبهای مهم فرهنگی در ایران، دارای بخش مرکزی با نواحی وسیع فرسوده و رو به افولی است که نیازمند احیاء میباشند . این مرکز بعد از گسترشهای جدید شهر، باز هم به عنوان قطب سرویس دهنده به ساکنی بافتهای قدیمی، جدید و نوساز عمل می-کند و سنگی تری بار ترافیک و جریانهای اقتصادی-تجاری به نفع دیگر مناطق، بر بافت با ارزش آن تحمیل میشود که به تدریجباعث افت ساختارهای اقتصادی- اجتماعی و نزول کارکردهای محلی آن شده است، در ای راستا پژوهش حاضر با روش ارزیابی تحلیلی آماری و چندمعیاری کمی شده، با استناد به مطالعات و بررسیهای میهدانی در رابطه باخیابانهای آیت الله طالقانی وهجرت و 22بهمن درمحله های موردستان میدان شاه و بازار مرغ در بافت تاریخی کلانشهر شهر شیرازباهدف سنجش قابلیت تبدیل به پیاده راه، به عنوان بستر کالبدی حیات مدنی، تعاملات اجتماعی و باززنده سازی بافت تاریخی این شهر به رشته تحریر درآمده است. بر ای اساس با استفاده از منابع نظری و اسناد تجربیات عملی، معیارها و شاخص های ارزیابی در قالبشاخص های ذهنی و عینی در ابعاد مختلف اجتماعی، کالبدی- فعالیتی، سیمای شهری و... استخراج و برای ارزیابی محدوده های مورد مطالعه براساس این شاخصها، از پرسش نامه و برداشت میدانی بهره گرفته شده اسهت . درادامه جهت وزن دهی و مقایسه شاخص ها از تلفیق فرایند تحلیل شبکه ای ANP و تحلیل عاملی در قالب تحلیل اجزای اصلی دستهبندی شده استفاده شده و در نهایت به رتبهبندی معابر مورد ارزیابی براساس هر دو نوع شاخص ذهنی و عینی در قالبی تطبیقی منتهی شده است.

کلیدواژه ها:

پیاده راه ، ارزیابی قابلیت پیاده مداری ، فرایند تحلیل شبکه ، تحلیل عاملی ، بافت تاریخی کلانشهر شیراز