بررسی امکان سنجی ایجاد شهرهای جدید

سیاست ایجاد شهر های جدید پس از انقلاب در ایران یکی از بزرگترین و با اهمیتترین سیاستهایی است که در زمینه شهرسازی و مدیریت شهری اتخاذ شده است. این رویکرد به سه دلیل عمده افزایش شدید جمعیت کلان شهرها و مشکل مسکنشهری و تمرکز زدایی از شهر های بزرگ صورت گرفته (زیاری 1383 ) بعد از گذشت سه دهه از عملیات اجرایی شهر های جدید در کشور ضرورت دارد ضمن بررسی کارکردهای این شهرها و نقش آن در تعادلهای منطقه ای بازنگری مناسبی در سیاستگذاریها و اهداف ایجاد شهر های جدید و حتی مکان یابی آنها صورت گیرد. دولت در ایجاد شهرهای جدید کمتر به ابعادفرهنگی _ اجتماعی توجه نموده است پویایی حیات اجتماعی شهر جدید، از ساماندهی مناسب فضاهای کالبدی و ساماندهی فضاها و مراکز اجتماعی آن آغاز میشود. پویا ساختن حیات اجتماعی شهر جدید، مستلزم بررسی و برنامهریزی ایجاد و توسعه مراکز فضاهای اجتماعی _ فرهنگی و به عبارتی ساماندهی و تجهیز و یکپارچهسازی بافت اجتماعی است. عناصر اولیه و شاخصهایاصلی فضاهای اجتماعی، برگرفته از متن جامعه و از نیازهای آن، پیام رسان شکلگیری حیات اجتماعی به شمار میروند. وجه اجتماعی و توجه به نظریات مردم به شهر جدید هویت وشخصیت میبخشد. شکلگیری حیات اجتماعی که حاصل مطالعه،برنامهریزی، طراحی، اجرا و اسکان جامعه شهری است به نیازهای جامعه پاسخ میدهد. حیات شهری شهرهای جدید زمانی شکل میگیرند که پاسخگوی تمام نیازهای یک جامعه شهری باشند. زمانی حیات شهری پاسخگوی نیازهای جامعه و شهروندان آن است که تمام فضاها و نهادهای شهری ایجاد شده باشند و به طور یکپارچه کارکرد خود را داشته باشند در این پژوهش با توجه به تعاریف شهر جدید و ضوابط و مقررات احداث ان 19 معیار اصلی برای بررسی امکان سنجی شهر جدید استخراج شد است.احداث شهر های جدید در حال حاضر در ایران یک اقدام غیر واقعبینانه در جهت دهی شهر نشینی و تمرکز به طرف پیرامون محسوب میشود که آینده روشنی را نشان نمیدهد.

کلیدواژه ها:

شهر جدید ، امکان سنجی ، حیات اجتماعی ، 19 معیار ، حیات شهری