مدیریت آبهای سطحی در طرح های جامع شهر تهران

جم عآوری و هدایت فاضلاب و آبهای سطحی تهران برخلاف موضوع تامین آب این شهر، سابقه طولانی ندارد. نفوذپذیری زیاد اراضی در اکثر نقاط شهر و همچنین وجود آبراهه ها و مسیلهای طبیعی متعدد که در سطح شهر گسترده بودند را شاید بتوان جزء دلایل عمده این امر دانست. به دنبال توسعه شهر تهران و گسترش ساخت و سازها و تجاوز به حریم مسیلها و آبراههای طبیعی و حذف بخشهای فزاینده ای از شبکه طبیعی سیلابروها، خسارات سیل نیز بیشتر شد و مشکل آبگرفتگی ابعاد بزرگتری یافت. آنچه امروز شهر تهران خوانده میشود شامل محدوده ای است که در اولین طرح جامع تهران، مصوب 1349 تعیین شده است که پس از آن دو طرح جامع دیگر به تصویب رسیده است. در طرح جامع سوم محورهای سبز شهری، ایجاد فضای سبز در حاشیه رود-درهها، تغذیه سفره آب زیرزمینی تهران، جلوگیری از مصرف فاضلاب خام برای آبیاری و کشاورزی، ساماندهی مسیلها، رودهای فصلی و آبراهههای مهم و ایجاد فضاهای تفریحی و جذاب توصیه شده است. مروری بر سه طرح جامع مورد بحث نشان میدهد که رشد سریع جمعیت و گسترش پرشتاب نواحی شهری از یک سو و توسعه آرام و تدریجی شبکه زهکشی از سوی دیگر جزو مهمترین چالشها بوده اند.

کلیدواژه ها:

آبهای سطحی ، طرح جامع