بررسی مدیریت برمنابع طبیعی درحفاظت منابع خاک وآب

جهت حفاظت منابع آب و خاک درمنابع طبیعی برحسب شرایط هر منطقه مدیریتهای مختلف اعمال می شود یکی ازمدیریت ها در اراضی لسی مراوه تپه که بصورت قطب دامداری استان گلستان و محل چرای قشلاقی دام عشایر کرد استان خراسان همواره مورد بهره برداری بیش از حد ظرفیت قرارمی گیرد مدیریت استفاده از دام در مراتع می باشد . به منظور شناخت تغییرات تولید روان آب و رسوب این مراتع، که مؤثر در فرسایش خاک می باشد این تحقیق در قالب آزمایش بلوکهای کامل تصادفی و برای 5 تیمار قرق، چرای معادل نصف ظرفیت ، چرای معادل ظرفیت، چرای معادل دو برابر ظرفیت و چرای معادل سه برابر ظرفیت تولید مراتع و در سه تکرار انجام گردیده است . اندازه گیری مقدار روان آب سطحی ناشی از هر بارندگی در سطح کرتهای آزمایشی صورت گرفت و در پایان هر سال مقدار روان آب و رسوب اندازه گیری واز طریق تجزیه واریانس مورد مقایسه قرار گرفت . نتایج نشان داد در تیماری که چرای دام معادل سه برابر ظرفیت مرتع بود،روان آب سطحی برابر با 132/98 متر مکعب در هکتار است . در تیمار نصف ظرفیت چرا و قرق روان آب معادل 52/03 متر مکعب در هکتار بوده است . رسوب در تیمار 3 برابر ظرفیت چرا نیز حداکثر و معادل 959/6 کیلوگرم در هکتار بود،درصورتی که در تیمارهای قرق و نصف ظرفیت چرا حداقل و معادل 212/54 کیلو گرم در هکتار بوده است . تجزیه و تحلیل های آماری اختلاف معنی داری را بین تیمار سه برابر ظرفیت چرا با تیمارهای قرق و نصف ظرفیت چرا در مقادیر روان آب و رسوب نشان می دهد . براساس نتایج فوق عدم تعادل منطقی بین تعداد دام و مرتع باعث افزایش و روان آب ورسوب شده است . لذا جهت کاهش آسیب های حاصل از فرسایش خاک واز دست رفتن منابع آب وخاک و بروز سیل در مراتع لسی مستعد فرسایش لازم است مدیریت بهینه چرای دام برنامه ریزی شود

کلیدواژه ها:

شدت چرا ، رسوب ، خاک لس ، روان آب ، مراوه تپه