روند بیابانزایی در ایران مطالعه موردی : دشت سیستان در جنوب شرق ایران
سال انتشار: 1386
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,659
فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
WATERSHED04_244
تاریخ نمایه سازی: 28 دی 1386
چکیده مقاله:
دوسوم ایران زمین را اقالیم خشک و نیمه خشک تشکیل می دهد . این پهنه ها با چنین شرایط اقلیمی، دارای طبیعتی شکننده، در معرض خشکسالی و بیابانی شدن هستند . منطقه کمآب زابل در استان سیستان و بلوچستان دارای اقلیم بیابانی با بارندگی میانگین 50 میلیمتر در سال است و دریاچه هامونهای زابل در حوزه آبخیز مشترک دو کشور ایران و افغانستان، از مهمترین منابع آب شیرین ساکنین منطقه به شمار میآید و خشکی یا پرآبی آن به آب ورودی از رودخانههای متعددی از جمله خاش رود، فراه رود، هاروت رود، شوررود، حسینآباد، نهبندان و به خصوص هیرمند بستگی دارد . که اکثر آنها در خاک افغانستان واقع شدهاند . با خشک شدن هامونها در بین سالهای 1377 الی 1385 و با وجود آبگیری قسمتهائی از هامونها در سال 1386 ، طوفان ماسه با گرد و خاک روستاهای منطقه را در زیر میلیونها مترمکعب ماسه و خاک مدفون میسازد . بدلیل خشکسالی، اثری از نیزارهای هامونها باقی نمانده است و تبعات زیانبار متعددی این منطقه را تهدید میکند . در این مقاله با اشاره به وضعیت جغرافیائی، تاثیر عوامل طبیعی و انسانی درخشک شدن هامونها و افزایش بیابانزایی در منطقه زابل بررسی خواهد شد
کلیدواژه ها:
نویسندگان
رحمت اله کاردان
دانشجوی دکتری اقلیمشناسی دانشگاه تهران
قاسم عزیزی
عضو هیات علمی دانشگاه تهران
پیمان زواررضا
عضو هیات علمی دانشگاه کانتربوری کشور نیوزیلند
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :