بهره وری معمار از عناصر اربعه در بناهای معماری سنتی ایران

گذشتگان ما به طبیعت و حفظ پاکی و قداست آن توجه زیادی داشتند. هر بستری و مکانی از عالم طبیعت می تواند قرارگاه ایجادبنایی باشد و به عبارتی هر زمینی،بستری برای ایجاد معماری است.بی شک یکی از عواملی که در به وجود آمدن بناهای معماری حاوی ارزش ؛ نقش مهمی را ایفا می کند امکانات بسترهای طبیعی است. از آنجایی که طبیعت قوه ی مدبره ی )تدبیر کننده( عالمطبیعت وجود عینی دارد، به منصه )جای ظاهر شدن چیزی( ظهور می رساند و موجودات عالم از عناصر اربعه، چهار عنصر آب و باد و خاک و آتش )نور( ترکیب یافته اند لذا بیان رابطه و نقش هر کدام در طبیعت حایز اهمیت است این مقاله جهت بهره وری معماراز عناصر اربعه در کالبد و فضاهای بناهای سنتی مورد بررسی قرار گرفته است.نتایج حاکی از آن است که معمار با توجه به فایده وجودی عناصر اربعه وظهور کمی و کیفی عناصر در اشکال آب و نور و باد و خاک به ذهنیت خود عینیت می بخشد و به فضاهای معماری سنتی کیفیات بی عوض می بخشد و به این صورت رابطه و نسبتی بین بناها و عالم طبیعت برقرار می کند

کلیدواژه ها:

عناصر اربعه ، معماری سنتی ، بهره وری ، بناها ، طبیعت