هاله صحت - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس
حسین گنجی دوست - استاد دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس)

یکی ازمهم ترین موضوعات مورد توجه در جهان بحث اثرات زیست محیطی ناشی از گاز های گلخانه ای مانند دی اکسید کربن می باشد. یکی از صنایعی که بیشترین مقدار دی اکسید کربن را آزاد می سازد صنعت سیمان است.سیمان یکی از مهمترین اجزای تشکیل دهنده بتن می باشد و بتن نیز از پرکاربرد ترین مصالح ساختمانی به شمار می رود. به طور تقریبی به ازای هر تن سیمان پرتلند تولیدی، یک تن دی اکسید کربن وارد جو می شود. صنعت سیمان در حدود 5 درصد ازکل دی اکسید کربن تولیدی را به خود اختصاص می دهد. ایران در سال 1379درحدود24 میلیون تن سیمان تولید کرده است که این رقم در سال های 1388 و 1389 به حدود50 میلیون تن در سال رسیده است. از طرفی به علت افزایش جمعیت و توسعه شهرنشینی، حجم لجن حاصل از تصفیه فاضلاب به سرعت در حال افزایش است. دفع لجن بیشتر به صورت دفن بهداشتی و یا استفاده از آن در زمین های کشاورزی می باشد. امروزه در پی افزایش حجم لجن تولیدی، کمبود زمین برای دفن بهداشتی ومحدودیت استفاده از لجن در زمین های کشاورزی، نگرانی های زیست محیطی در مورد دفع این ماده افزایش یافته است. یکی از روش های جدید مورد بحث، استفاده از لجن ویا خاکستر آن به عنوان مصالح ساختمانی است. با استفاده از جایگزینی لجن به عنوان درصدی از سیمان، مشکلات زیست محیطی ناشی از دفع لجن و تولید سیمان کاهش می یابد. در این مقاله به بررسی روش های جایگزینی لجن به عنوان درصدی از سیمان وبررسی دوام و پایایی بتن تولیدی پرداخته می شود

سیمان،دفع لجن،دوام و پایایی بتن