فاطمه محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست دانشگاه تهران
معصومه علیمحمدی
ادریس مددیان
خدیجه نارنج کار اصفهانی

یکی از روش‌های دفع موادزائد خطرناک، روش سوزاندن می‌باشد. سوزاندن زائدات خطرناک در دمای بالا بدین سبب صورت می‌گیرد که خطر نهفته در آنها کم شده و فرآیند دفع نهایی آن‌ها ساده تر گردد. در بسیاری از مواقع سوزاندن در دمای بالا موجب متلاشی شدن کامل آنها می‌شود، ولی اگر هم بطور کامل از بین نروند، موجب می‌شود که حجم نهایی آنها بسیار کوچک شده و هر نوع ماده مضر درون آنها خنثی گردد. نکته بسیار مهم در استفاده از سیستم زباله سوزی زائدات خطرناک این است که در حین این فرآیند می‌بایستی از ورود آلاینده‌ها به داخل هوا جلوگیری شود، چرا که مواد تشکیل دهنده آنها در هنگام سوختن گازهایی را متصاعد می‌نمایند که می‌تواند برای انسان و محیط زیست او بسیار خطرناک باشد. علاوه بر این برای دفع پسماندهای آلی جدا شده و سیالات به شدت متمرکز مانند سیالات چرب و سمی که نمی‌توان آن‌ها را به صورت فیزیکی-شیمیایی و بیولوژیکی تصفیه کرد نیز نیاز به زباله‌سوزی داریم. سلسله مراتب مدیریت پسماندهای خطرناک بر اصل جایگزینی با تکنولوژی‌های پاکتر، محصولات پاکتر و جستجوی پتانسیل برای استفاده مجدد، بازیافت و اصلاح قبل از فرستادن برای زباله‌سوزی و دفن بهداشتی ایمن است. اکسیداسیون گرمایی در حین زباله‌سوزی، یکی از تکنولوژی‌های شناخته شده برای از بین بردن پسماندهای خطرناک در همه اشکال (جامد/ نیمه جامد/ مایع و گاز) بر اساس سیستم ورودی، برای بی‌ضرر کردن آن‌ها به صورت غیر سمی و غیر خطرناک است. در این مقاله سعی شده است با توجه به فقدان ضوابط و استانداردهای لازم برای سیستم زباله سوزی پسماند‌های خطرناک در ایران، ضوابط کارآمد برای این سیستم‌ها با توجه به طبقه بندی پسماند‌های خطرناک صورت گیرد.

پسماند خطرناک، سیستم زباله سوزی، طبقه بندی زائدات خطرناک، مکانیزم تغذیه، استانداردهای نشر آلودگی