مقداد جورغلامی - استادیار، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران
وحید ریزوندی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی جنگل، دانشگاه تهران

چوبکشی با حیوانات در بسیاری از مناطق حتی در کشورهای صنعتی یک انتخاب مناسب است. در مقایسه با تجهیزات چوبکشی زمینی، استفاده از حیوانات بارکش بهم‌خوردگی، کوبیدگی خاک و صدمه به توده باقیمانده را به طور معنی‌داری کاهش می‌دهد. این تحقیق در پارسل‌‌های 220 و 225 بخش نمخانه جنگل آموزشی و پژوهشی خیرود انجام شد. به منظور ارزیابی صدمه به تجدید حیات و گروه‌های زادآوری در اثر حمل چوب به روش سنتی، قبل و بعد از عملیات حمل چوب، آماربرداری صد‌در صد از زادآوری‌های موجود در مسیر‌های مالرو انجام شد. مطالعات مربوط به کوبیدگی خاک در مسیرهای حمل چوب با قاطر انجام شد. در اثر حمل چوب به شیوه سنتی با قاطر 22 درصد از تجدید حیات عرصه جنگل خسارت دیدند و نکته قابل توجه این است که در اثر این شیوه حمل چوب، هیچگونه صدمه به درختان سرپا مشاهده نشد. در مجموع 3/4 درصد از کل منطقه در اثر عملیات حمل سنتی دچار بهم‌خوردگی و درجاتی از کوبیدگی شدند. آنالیز واریانس اثر دفعات عبور و شیب را بر روی وزن مخصوص نشان داد که دفعات عبور قاطر و شیب و اثر متقابل آنها دارای اثر معنی‌داری بر وزن مخصوص خاک نیستند (05/0>p). آزمون t جفتی نشان داد که چوبکشی حمل چوب به روش سنتی از نظر آماری اثر معنی‌داری روی وزن مخصوص خاک در مسیرها قبل و بعد از تردد قاطر دارد

اثرات زیست محیطی، روش سنتی حمل چوب، صدمه به توده، کوبیدگی خاک