حسین جبل عاملیان - کارشناس ارشد مهندسی دریا، موسسه آموزشی و تحقیقاتی صنایع دفاعی
داود تحویلدارزاده - کارشناس ارشد پژوهشکده علوم و فناوری دریایی، سازمان صنایع دفاع
ابراهیم علیزاده - دانشجوی دکتری مکانیک، عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر

سیستم های پیشرانش مستقل از هوا (AIP) سیستم هایی هستند که بدون نیاز به هوای اتمسفر، توان مورد نیاز برای حرکت زیر دریایی در اعماق دریا را فراهم می سازند. یک سیستم AIP غیر هسته ای برای زیر دریایی این امکان را فراهم می آورد که برای چندین هفته به طور پیوسته در حالت مغروق و کاملاً مستقل از تغذیه هوای خارجی به ماموریت خود ادامه دهد. در سال 1970 فناوری های مختلف AIP شامل فناوری های سیکل دیزل مدار بسته، سیکل توربین گاز و بخار مدار بسته، پیل سوختی و موتور استرلینگ در کشور آلمان مورد بررسی قرار گرفتند. در این میان پیل های سوختی و بیشتر از همه پیل سوختی پلیمری بدلیل برخورداری از برخی مزایا همچون، سر و صدای اندک، عدم تولید گازهای آلاینده، حداقل انتقال حرارت با آبهای محیط اطراف، عدم محدودیت در تولید توان، عدم محدودیت در عمق غوطه وری، طراحی مدولار کل سیستم رانش، راندمان بالا، زمان راه اندازی کوتاه، نیاز به تعمیر و نگهداری اندک و غیره، برای استفاده در سیستم های AIP دارای برتری بیشتری است. وزارت دفاع آلمان با آگاهی از این ویژگی ها، در اواخر سال 1970 پیل سوختی را برای سییستم AIP زیر دریایی های نیروی دریایی آلمان انتخاب نمود. سپس این سیستم به همراه تجهیزات جانبی آن تحت توسعه قرار گرفت. در این مقاله به بررسی فعالیت هایی پرداخته شده است. که در کشور آلمان برای توسعه سیستم پیل سوختی پلیمری جهت کاربرد در سیستمهای رانش مستقل از هوای زیر دریایی ها انجام شده است.

پیشرانش مستقل از هوا (API)- زیر دریایی- پیل سوختی پلیمری