محمد جعفری - استادیار دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران

شوری یک مشکل قدیمی و گسترده جهانی: اراضی شور و روشهای اصلاح آنها یکی از مشکلاتی بوده که بشر در طی هزاران سال با آن روبرو بوده است. طبق نظر بعضی از دانشمندان، شوری یکی از عوامل مشکل آفرین که در دره رودخانه فرات بوده است که سامریها در 4500 سال قبل با آن مواجه بوده اند. اقدامات جهت فائق آمدن بر مشکل شوری از حدود 35 قرن پیش آغاز شد. این موضوع در کتاب حضرت موسی (علیه السلام) به نام معجزات صحرای سینا گزارش شده است که در صحرای سینا پیروان موسی (ع) نتوانستند آب بنوشند زیرا آب تلخ بود. آنان جهت کمک از آن حضرت بانگ برآوردند . حضرت موسیی (ع) به گیاهی اشاره کرد و گفت آن را در آب زنید، آن ها این کار را کردند و سپس آب شیرین نوشیدند. ارسو آب شیرین را با فیلتراسیون تهیه کرد. در دوران الیزابت ، بیکن آب قابل آشامیدن را از آب دریا تهیه کرد. در اروپا، آفریقا و آسیا، کیکهای نمک به عنوان پول استفاده شد (پک1993). در استرالیا تاریخ اولیه شوری (شوری ثانویه) به یک گزارش از یک دامدار از یک دامدار در ویکتوریا مربوط می شود که نامه ای به حکومت بدین مضمون نوشت: «اکنون خاک در حال ترد و شکسته شدن است. نمک در آبراهه ها دیده شده است و بعضی گراسها در حال از بین رفتن هستند». اهمیت شوری در مراتع، اولین بار بوسیله دانشمندان نیمه اول قرن بیستم تشخیص داده شد. این مساله به خاطر نیاز بشر برای تامین فزاینده مقادیر زیادی غذا از مراتع بود. مشکل شوری در همه کشورهایی که در آنها آب و هوای خشک وجود دارد یافت می شود. این مناطق شور و در نیتجه فعالیتهای بشر وشوری ثانویه (در مناطق با زراعت آبی و زراعت دیم) در حال افزایش هستند.