حسین لقمان خرداد

از مدتها قبل فکر منظر سازی جاده ها و بزرگراه ها، در کشور ما وجود داشته است و شاید اولین اقدام عملی در این زمینه، منظر سازی بزرگراه تهران – کرج بوده، که بخش میانی با گیاه آترپیکلس کانی سنس و جناح شمالی با استفاده از سوزنی برگها کشت گردید. در سالهای اخیر اندیشه مذکور در ابعاد وسیع مورد توجه دستگاه های اجرائی (سازمان جنگلها و مراتع، شهرداریها ، استانداریها) قرار گرفت و اوج قضیه در درختکاری بزرگراه تهران – قم تحت عنوان طرح «حرم تا حرم درختکاری جنات 1» خود را نشان داد و در سایر نقاط کشور نیز اقدامات مشابه در سطوح محدود یا گسترده انجام پذیرفت که می توان به درختکاری بخشی از جاده های سمنان – دامغان، نظنز – مورچه خورت، بزرگراه اصفهان – شاهین شهر، جاده کاشان – قمصر، اشاره نمود، بر اساس بازدیدهائی که در مسیر های مذکور بعمل آمد، در شرایط فقدان یک تحقیق وبررسی ، متضمن معیارها و اصول و الگوهای کاری، عموما این اقدامات مبتنی بر روشهای صحیح نبوده است، زیرا عملیات با استفاده از درختان پهن برگ و سوزنی برگ مثل کاج و سرو، اقاقیا، زبان گنجشک و نارون انجام یافته و با بکارگیری سیستم تانکری اقدام به آبیاری گردیده و جانمائی درختان، از موازین طراحی منظر، بی بهره بوده است، افزون بر این طرحهایی نیز در زمینه درخنکاری جاده های سمنان – مشهد، کرج – تبریز، اصفهان – شهرضا، اصفهان – نائین و غیره با همان روش در شرف تهیه و اجرا می باشد.