اعظم جلالپور - دانشجوی کارشناسی ارشد اقلیم شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
برومند صلاحی - عضو هیئت علمی گروه جغرافیای طبیعی- دانشگاه محقق اردبیلی

امروزه توریسم یکی از امید بخش ترین فعالیت هایی است که از آن به عنوان گذرگاه توسعه یاد می کنند. توسعه گردشگری، به ویژه درکشورهای کمتر توسعه یافته، عامل مؤثری در مقابله با فقر است و موجب افزایش درآمد قشرهای مختلف، کاهش بیکاری و رونق اقتصادی و در نتیجه بهبود کیفیت زندگی مردم و افزایش رفاه اجتماعی می شود. بررسی ها نشان می دهد که ارزهای بدست آمده از فعالیت گردشگری، در تنظیم تراز پرداخت های بسیاری از کشورها، به ویژه کشورهای کمتر توسعه یافته که معمولا وابسته به یک محصول اند، موثر واقع شده است. با وجود مزایای فراوانی که می توان برای توریسم قائل شد، اگر برنامه ریزی صحیحی در این زمینه انجام نشود، توسعه توریسم تاثیرات منفی زیست محیطی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را به وجود خواهد آورد و در این صورت توریسم نه به عنوان فعالیتی پرسود و پرمنفعت، بلکه به عنوان فعالیت زیان آور و نامطلوب مطرح خواهد شد. در برنامه ریزی و توسعه توریسم باید توجه زیادی به جنبه پایداری توریسم مبذول گردد. بنابراین، توسعه اکوتوریسم در یک چارچوب برنامه ریزی شده مدون ومعقول که تضمین کننده مشارکت جوامع میزبان و حفظ منابعی باشد که اکوتوریسم به آنها وابسته است، کاملاً ضروری است. در این مقاله سعی شده است که به بررسی اثرات توسعه اکوتوریسم در مناطقی که از جنبه اکوتوریسمی از حساسیت خاصی در همه ابعاد اکولوژیک، اقتصادی و فرهنگی برخوردار است، پرداخته شود.

اکوتوریسم پایدار، برنامه ریزی، مناطق بیابانی، استان اصفهان