لیلا سلمانپور - دانشآموخته کارشناسی ارشد ژئومرفولوژی دانشگاه علوم و تحقیقات تهرا
مهناز زارع خورمیزی - دانشآموخته کارشناسی ارشد آبخیزداری دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طب
پرویز کردوانی - استاد گروه جعرافیا دانشگاه تهران

امروزه صنعت گردشگری در بسیاری از کشورهای بزرگ و کوچک جهان یکی از بزرگ‏ترین و سودآورترین صنایع به‏شمار می‏آید و این در حالی است که کشور ایران علی‏رغم غنا و تنوع فرهنگی، تمدنی، زیست محیطی و آداب و رسوم هنوز نتوانسته جایگاه و سهم متناسب با خود را در صنعت گردشگری کسب کند.گردشگری روستایی یکی از اجزای مهم صنعت گردشگری و یکی از بهترین راه‏های نجات روستا از مسائل و مشکلات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی می‏باشد. با وجود این‏که منطقه بیابانی و نیمه بیابانی قسمت اعظم مساحت ایران را به خود اختصاص داده است اما این منطقه بیش از سایر مناطق همواره مورد غفلت و بی توجهی قرار گرفته است به طوری‏که تصور عموم از این مناطق به عنوان نواحی بی حاصل است، غافل از این‏که همین نواحی به ظاهر بی‏ثمر دارای چنان جاذبه‏های طبیعی و انسانی هستند که در صورت شناساندن آن‏ها و البته سرمایه‏گذاری لازم در این امر می‏توانند به منابع پر ارزشی از لحاظ اقتصادی تبدیل شوند. منطقه بیابانی خوارتوران واقع در شرق استان سمنان که امروزه به زیست‏کره خوارتوران معروف است دارای توان‏های بالقوه در زمینه گردشگری چه از نظر چشم اندازهای طبیعی و چه از لحاظ جاذبه‏های انسانی است که بدون شک می‏توان با برنامه‏ریزی دقیق و منسجم و با بکارگیری بخش خصوصی، این منطقه را به بزرگ‏ترین مرکز جلب اکوتوریسم کشور تبدیل نمود و اقتصاد استان را متحول و دگرگون ساخت.

اکوتوریسم، خوارتوران، زیستکره، گردشگری، توسعه پایدار