نعیمه گواهی - دانشجوی کارشناسی ارشد سیستم های اطلاعات مکانی، گروه مهندسین نقشه بر
محمودرضا دلاور - استادیار قطب علمی مهندسی نقشه برداری و مقابله با سوانح طبیعی، گروه م
مهدی زارع - استادیار پژوهشکده زلزله شناسی و مهندسی زلزله
غلامرضا شیران - استادیار دانشکده فنی مهندسی دانشگاه اصفهان

با توجه به فراوانی وقوع زلزله و بالابودن تلفات در جاده های کشور، برنامه ریزی در زمینه مدیریت بحران امری اجتناب ناپذیر می باشد. این تحقیق با هدف ارائه تجربه ای از به خدمت گیری سیستم های اطلاعات مکانی برای مدیریت بحران زمین لرزه از طریق تعیین سطح آسیب پذیری نقاط مختلف جاده با تمرکز بر تلفات انسانی انجام شده است. تعیین درجه آسیب پذیری ذاتا یک مسئله چند معیاره است که هر یک از معیارهای تاثیرگذار می توانند الزاما نقش یکسانی روی نتیجه براورد نداشته باشند. در این تحقیق پارامترهای شدت خطر، شیب زمین، نوع مصالح ، سن سازه و جمعیت را برای تعیین درجه آسیب پذیری سکونتگاه های اطراف جاده در نظر گرفته شد. وزندهی معیارهای مبتنی بر نظر کارشناسان صورت گرفته و آسیب پذیری جاده با در نظر گرفتن مراکز خطرناک، مراکز تجمع، بیمارستان ها، رستوران ها و .... در اطراف جاده بدست آمد. بر این اساس فرض اصلی این تحقیق بر امکان پرداخته موثر به امر مدیریت بحران از طریق محوریت قراردادن فاکتورهای مکانی با رویکرد وزن دهی و تلفیق فاکتورهای مزبور قرار دارد که در حوزه یک جادهخ وجود دارند. نتایج این تحقیق می تواند بستری برای مکان یابی ایستگاه های امداد و نجات جاده با در نظر گرفتن تصادفات جاده ای و سایر بلایای طبیعی باشد.

سیستم های اطلاعات مکانی ، تصمیم گیری چندمعیاره ، آسیب پذیری لرزه ای