شهریار استکی - کارشناس ارشد سازه، دانشگاه گیلان
سعید پورزینلی - دانشیار گروه عمران، دانشگاه گیلان

سازه های لاغر مانند پل های معلق، بدلیل سختی کم، وقتی تحت تاثیر شتابهای زلزله قرار می گیرند، دچار تغییر شکلهای بزرگ می شوند، که در مورد پل ها شتابهای قائم زلزله تاثیر بیشتری درجابجایی های قائم دارند. برای کاهش این تغییر شکلها بالا بردن سختی سازه راهکاری است که در ابتدا به نظر می رسد، ولی با زیاد کردن سختی سازه، افزایش وزن سازه را خواهیم داشت و این بدان معنی است که نیروهای زلزله که به سازه اعمال می شوند نیز افزایش خواهند یافت. لذا ممکن است عملا روش افزایش سختی سازه روشی مناسب در کاهش جابایی های حداکثر سازه نباشد. راهکاری که در حال حاضر مورد توجه قرار گرفته است استفاده از روش کنترل ارتعاشات سازه ها می باشد، که یکی از این روش ها ، روش کنترل غیر فعال با استفااه از سیستم (Tunde Mass Damper) TMD می باشد. در این روش، جرمی با سختی و میرایی مشخص به سازه متصل می شود. یکی از مزایای روش کنترل غیر فعال امکان بهره برداری همیشگی و عدم نیاز به تعمیر و نگهداری و انرژی خارجی می باشد. در این مقاله سعی شده است تا نمودارهایی بدست آیند که بر اساس آنها بتوان برای هر درصد دلخواه کاهش در جابجایی های حداکثر پل، مقدار مناسب درصد میرایی سیستم کنترل TMD رابدست آورد. درضمن از این نمودارها تعداد TMD مورد نیاز جهت کاهش جابجایی دلخواه نیز بدست می آید. برای مثال عددی پل معلق توماس مورد بررسی قرار گرفته است.

پل معلق ، کنترل فعال (ATMD) ، منحنی های طراحی