نسا خزاعی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
حافظ مهدنژاد - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی دانشگاه تهران
فریاد پرهیز - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه اصفها
محمد رسولی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه اصفهان

بی گمان، آرامگاه، به استثنای مسجد، بیشتر از هر نوع بنای معماری در ایران دوره اسلامی مورد توجه عام بودهاست. آرامگاه امامزاده ها در نسج جامعه و فرهنگ ایرانی ریشه دوانده، کمتر شهری در این کشور است که سهمیاز چنین بناها نداشته باشد. هر یک از این امامزاده ها براساس سبک و سیاق خاصی بنا شده اند که یکی از اینسبک های معماری سبک آذری است که با توجه به مشخصات تاریخی، جغرافیایی، ویژگی های معماری و بناهایبازمانده منسوب به سبک آذری می توان آنرا به معماری اسلامی ایران در دوره ایلخانی (ایرانی- مغول) منطبقبا آمیزش و ترکیب و تلفیق معماری جنوب و سنت ها و روش هایی که از روزگاران کهن، » ساخت و این سبکبنابراین هدف این نوشتار بررسی سبک آذری در .« به حق نام آذری گرفت » پدید آمد و « بومی آذربایجان شده بودمعماری امامزادگان کشور با تاکید بر آرامگاه امامزاده جعفر و گنبد سرخ مراغه است تا با شناخت مشخصات علائمو نشانه های این سبک در ساختار بناهای تاریخی بتوانیم به یکسری دستورالعمل برای بافت های جدید دستیابیم که برگرفته از معماری اصیل ایرانی باشد. یافته ها نشان می دهد یکی از آثار ارزنده که با شروع ساخت آن،دوره رازی در معماری ایران به پایان می رسد، برج یا گنبد سرخ مراغه است که در افواه مردم آذربایجان به گنبدقرمز معروف است و نقطه عطف و شروع سبک آذری در معماری می باشد که تلفیق آجر و کاشی و استفاده ازکاشی در تزیین بناهای تاریخی ایران از مشخصه های این دوره است. همچنین بقعه امامزاده جعفر در حاشیه غربیخیابان هاتف در منطقه 3 شهر اصفهان از بناهای برج مانند قرن هشتم، که براساس سبک آذری بنا شده است کهشکل بقعه در قسمت پایین هشت ضلعی و سطح آن کوتاه و مسطح می باشد.

آرامگاه، امامزادگان، سبک آذری، امامزاده جعفر، گنبد سرخ مراغه