رمضان مجوزی - دانشجوی کارشناسیا رشد دانشکده ادبیات دانشگاه سیستان و بلوچستان زاهدان
علی عابد کهخا ژاله - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده ادبیات دانشگاه سیستان و بلوچستان زاهدان

سجده نکردن ابلیس بر آدم(ع) همواره موضوع اختلاف دیدگاه عرفا و متشرعه بوده است وگروهی از عرفا تلاش نموده اند نافرمانی وسجده نکردن ابلیس را از سر ارادت به حسابآورند؛حال آنکه نگاه شریعت از لون دیگری است که بی گما ن جایگاه ابلیس در شریعت تاحدود بسیار زیادی منبعث از قرآن و روایات بزرگان دین است.این پژوهش سعی دارد با بررسیمنابع معتبر عرفانی ، قرآن ، آیات و احادیث اسلامی به علل تناقض دیدگاه عرفای نامی ومتشرعان در توجیه رفتار ابلیس بپردازد . فرض اولیه بر صحت ادعای عرفا استوار است . ب ررسیدیدگاه بزرگانی چون؛حلاج، عین القضات، احمد غزالی،آیات ،روایات و احادیثی که عرفا به آناستناد می ورزند روشن می کند که ابلیس آگاه بود خداوند نمی خواهد او بر آدم سجده برد؛ازاین روی از سجده نمودن امتناع ورزید.

آدم(ع)، ابلیس، عرفان، سجده، حلاج،