مازیار حسینی - رئیس مرکز پیشگیری ومدیریت بحران شهر تهران انتهای غربی بزرگراه آل احمد
فاطمه صالح - مدیرگروه ایمنی و استاندارد شهری انتهای غربی بزرگراه آل احمد ابتدای ن
فروغ بصیرت - مدیرگروه GIS، انتهای غربی بزرگراه آل احمد ابتدای نهم شمالی مرکز پیشگیری

شهرها متناسب با جمعیت و فضا به زنجیره ای متشکل از طرح و برنامه های شهری نیازمند می باشند ارتباط میان این طرحها و تاثیرات متقابل آنها در سطوح کلان، میانی و محلی به عنوان یک ضرورت منطقی قابل تامل و تعمق می باشد. شهر را هم روابط و فعالیت هایی که در آن جاری و روان می باشد پدید می آورد و هم عوامل فیزیکی، به عبارت دیگر زندگی و حیات شهر و کالبد آن بر یکدیگر تاثیر متقابل دارند. مردم و فعالیت های آنها به عنوان"فاکتور اصلی" عناصر کالبدی شهر را جان و زندگی می بخشند. ضرررتا نوع طراحی فضاهای شهری و کیفیت اجرای سازه کالبدی شهر تعیین کننده میزان آسیب پذیری در هنگام زلزله است. با سابقه نه چندان طولانی برنامه ریزی شهری در جهان مسلما فرآیند برنامه ریزی کنونی کمتر دیدگاه بحران را شامل می شود. طبیعتا کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد. این در حالیست که با توجه به قرار گرفتن کشور اتیران در منطقه ای زلزله خیز از امکانات شهرسازی و خدمات رسانی مناسب و به روز مقابله با بحران برخوردار نمی باشد. براساس تجارب حاصله انجام عملیات واکنشهای اضطراری مقابله با بحران به تنهایی از عهده دولتها خارج است و تلاش های گروهی جامعه برای کاهش خطرات بسیار حائز اهمیت می باشد. بدین جهت اشاعه فرهنگ مشارکت و همکاری بین افراد محلی و تشکیل انجمن های مدیریت بحران در سطح محله ضروری است. مطالعات نشان می دهد در جوامعی که برنامه های آمادگی بیش از بحران را تدوین نموده اند، میزان تلفات و عدم هماهنگی در انجام وظایف محوله را کاهش داده اند. این در حالیست که در وضعیت موجود جوامع محلی با فقدان اطلاعات و مهارتهای لازم برای آمادگی مثابله با بحران و واکنش اضطراری روبرو می باشند. از این رو برنامه ای مبتنی بر اولویت بحران تحت عنوان طرح جامع پیشگیری و مدیریت بحران شهری ناشی از رویداد زلزله تدوین گردده است.

زلزله ، مدیریت بحران ، مشارکت مردمی ، سازمانهای غیردولتی