سیدعباس هجرتی - گروه شهرسازی- دانشکده هنر-دانشگاه تربیت مدرس
مجتبی رفیعیان

از جمله جهت گیری های صورت گرفته درکشورهای مختلف برای کنترل اثرات ناشی از سوانح طبیعی، تدوین اسناد وبرنامه های ملی در قالب سیاست های کلان آنهاست.کشورایران نیز جهت هماهنگ سازی گرایشات برنامه ای و یکپارچه سازی اقدامات خود ،تدوین این سیاستهارا در دستور کار قرار دادکه نتیجه آن سندملی کاهش اثرات بلایامصوب مجمع تشخیص مصلحت نظام است.این در حالی است که مجامع جهانی نیز با تصویب اسناد راهبردی تلاش می کنند تجارب ونتایج پژوهش های بین المللی در اختیار همه کشورها قرار گیرد..یکی ازآخرین و مهمترین این اسناد ،مصوبه ایاست که درژانویه2005 به تایید نشست جهانی هیوگو رسیده است. از آنجا که توجه به تجربیات جهانی و رعایت توصیه های مجامع بین المللی می تواند در ارتقاء گرایشات استراتژیک معطوف به کنترل و کاهش اثرات بلایا و نهاد سازی دستگاههای اجرایی موثر افتد. مقاله حاضر با بررسی تطبیقی سند جهانی کاهش اثرات بلایا مصوب کنفرانس هیوگو (2015-2005)وسند ملی جمهوری اسلامی ایران مصوب مجمع تشخیص مصلحت نظام(1382) به ارزیابی میزان انطباق این دو سند با یکدیگر پرداخته و پیشنهاداتی را بمنظور استفاده در فرآیند بازنگری در سیاستهای ملی کاهش اثرات بلایا ارئه می نماید

کاهش اثرات بلایا،سیاستهای کلان جمهوری اسلامی ایران،مدیریت بحران،توسعه پایدار