محمدجعفر کریمی صالحی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

دوام سکونت گاه های انسانی و استحکام بخشی به زیر ساخت ها، فضاهای عمومی، مراکز و ساختمان های مهم آن ، در طول تاریخ تمدن بشر، اولویت اندیشمندان، شهرسازان، معماران و متولیان سکونت گاه ها بوده است و همواره روش های بهینه برای آن تمهید و اجرا نموده اند چرا که سکونت گاه های بشری حائز جایگاه و ارزش های ویژه ای در زندگی و حیات انسان ها می باشد، آن ها محل زندگی، نشانه هم سازی با شرایط محیط طبیعی و زیست پیرامون، برآورد کننده نیازهای مادی معنوی و بازتاب فرهنگ، تمدن، خاطرات و یادمان های انسانی است. با پدید آمدن شهرهای بزرگ و نوین بعد از دوره صنعتی، و اهمیت حفظ سرمایه های انسانی، اجتماعی، و مادی در شهرها، و دسترسی بشر به مصالح مقاوم و رواج روش های مهندسی در ساخت و ساز، و پدیداری روش های علمی مقاومت سنجی و لرزه سنجی و ارائه روش های بهینه و موثر در مقاوم سازی و انباشت تجارب علمی در مقاوم سازی ، عملا بخش مهمی از مفاهیم و مبانی توسعه شهری به مقاوم سازی، استحکام بخشی و دوام و کارائی زیر ساخت ها و عناصر سکونت گاه ها اختصاص یافت. از زاویه دید اشاره شده موارد ذیل مورد بررسی است: الف – نیاز سنجی به مقاوم سازی و استحکام بخشی و رابطه آن ها با توسعه پایداری و ساختاری ب – نیاز استراتژیک ، حیاتی و اقتضائی به روش های مقاوم سازی. ج – بهسازی کالبدی و بهینه سازی کارکرد سکونت گاه به وسیله استحکام بخشی و مقاوم سازی در مقاومت پیش رو محورهای فوق در مقابله با مهمترین حوادث ویرانگر محتمل برای نمونه سکونتگاهی همچون بافت قدیم و بافت های فرسوده شهری شیراز مورد بررسی و نتایج ارائه می گردد. داده های نمونه موردی استفاده شده در این پژوهش، حاصل فعالیت و مشاهده مشارکتی و تحقیق میدانی است، همچنین در بکارگیری روش اسنادی، از گزارش های اجرائی و بازخورد اجرای استحکام بخشی در نمونه موردی استفاده گردیده است.

استراتژیک ، استحکام بخشی ، توسعه پایدار ، ساختاری ، شهرسازان شیراز ، مقاومت سنجی