حسن صمدیار - کارشناس ارشد مهندسی محیط زیست_ دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیق

توسعه پایدار به منظور استفاده بهینه و مطلوب از محیط زیست در جهت توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی و در نتیجه تداوم حیات در پهنۀ سرزمین کشور و هماهنگ با حفظ محیط زیست تعریف شده است . در تعریف دقیقتر و جامعتر محیط زیست مجموعه هوا ، آب ، خاک ، گیاه ، جنگل ، مرتع ، دریا ، دریاچه ، آبگیر ، رودخانه ، چشمه ، آبزیان مختلف ، حیوانات ، کوه ، دشت ، جلگه ، کویر ، شهر و ده مدنظر قرار می گیرند . برای حفظ این محیط ، می باید کلیه عوامل تشکیل دهنده آن را شناخت و آنها را در حالت تعادل نگهداشت . بخش کشاورزی به دلیل برخورداری از رشد مستمر و پایدار و درون زای اقتصادی و نقش حیاتی در ایجاد عدالت اجتماعی ، تامین امنیت غذایی و توسعه اشتغال در جامعه مستلزم توجه خاص و کارآمد می باشد . این بخش یکی از مهمترین بخشهای اقتصادی کشور است که علاوه بر بعد اقتصادی به لحاظ ابعاد اجتماعی و سیاسی نیز حائز اهمیت می باشد . این بخش به دلیل تولیت حفظ و نگهداری بستر حیات به ویژه حیات و محیط زیست انسانی و همچنین به دلیل تولید فرآورده های اساسی دارای اهمیت ویژه ای است . تراکم فعالیتهای صنعتی در پاره ای از مناطق کشور ، افزون بر تغییر کاربری اراضی اختصاص یافته به فعالیتهای صنعتی ، محیط زیست را با مشکلاتی چون پساب صنعتی و آلودگی آبهای زیر زمینی و آسیب به اراضی کشاورزی و منابع طبیعی پیرامون روبرو کرده است . بهره برداریهای نادرست از منابع طبیعی باعث ایجاد اثرات سوء بر محیط زیست گردید و از این پس ، تلاش همگانی برای حفظ محیط زیست و برنامه ریزی در این زمینه آغاز گردید . امروزه مساله حفظ سلامتی محیط زیست و از میان بردن عوامل آلوده کننده آن، یکی از مبرمترین مسائل جامعه ما شده است.

کشاورزی ، صنعت ، توسعه ، برنامه