علیرضا نوروزی طلب - استادیار گروه نقاشی و مجسمه سازی دانشکده هنرهای تجسمی ، هنرهای زیبا ، دانشگاه تهران

اساس نقد در هنرها (The Basis of Criticism in the Arts) با هر رویکردی ، معطوف به شکل (فرم ) اثر هنری است. شکل ، اساس و اصلی است که اثر هنری را هستی می بخشد و آن را متعین می کند. هر اثر هنری شکل و فرم و ساختمانی است که هنرمند با شگردها و تمهیدات خلاقانه و با ت خیل ابداعی اش آن را می آفریند. آفرینش اثر هنری در صورت یا فرم ( شکل ) تحقق پیدا می کند و زیبایی ، صورت تحقق یافته ای است که در اثر هنری عیان می شود. هرگونه نقد و تفسیر اثر هنری از طریق ابژه ای که صورت بندی و ساختمان اثر هنری نامیده می شود ، امکان پذیر خواهد شد. دریافت معنا یا محتوای اثر هنری ، فهم و بازخوانی نیت مؤلف ، ارجاع متن (بافتی از کلمات ، اشکال و رنگ ها ، حرکات و اصوات ) به حوزه های روانشناختی ، جامعه شناختی ، تاریخی و اساطیری ، حرکات و اصوات ) به حوزه های روانشناختی ، جامعه شناختی ، تاریخی و اساطیری ، از طریق فرم (شکل ) و صورت مندی (formality) اثر هنری است. فرم ، محل یا مکان تلاقی هنرمند با مخاطب و مخاطب با هنرمند است . اگر اثر هنری ابژه ای مستقل پنداشته شود و آزادانه در افق های تاریخی متفاوت مورد تفسیرهای متعدد قرار گیرد ، آنچه که هر تفسیری را امکان پذیر می کند، نهایتاً فرم هنری است که ذات آن ، زیبایی بیان (expression) است . پرسش از اثر هنری می تواند جنبه های گوناگونی داشته باشد. همچون : اثر هنری چه می گوید؟ مقصود هنرمند از آفرینش اثر هنری چه بوده است ؟ اثر هنری در زمان حال بیانگر چه معنایی است ؟ اثر هنری چگونه قادر به انتقال افق تاریخی گذشته به دوران جدید است ؟ هرگونه پاسخ به این قبیل پرسش ها متوط به شناخت دقیق و اصیل حوزه نقد و تحلیل صورت و ساخت اثر هنری است.

فرم ، فرمالیسم ، نقد ، بیان ، ابداع ، ساختگرایی ، صورت مندی ، هنر به مثابه شگرد ، هنر به مثابه تکنیک ، تفسیر ، محتوا