رضا رشیدی - کارشناسی ارشد معارف اسلامی و حقوق عمومی دانشگاه امام صادق(ع)- نویسنده مسئول
علی اصغر فرج پوراصل مرندی - کارشناسی ارشد معارف اسلامی و حقوق عمومی دانشگاه امام صادق(ع)

شکنجه ابزاری است که در گذشته برای اخذ اقرار یا ادای شهادت به کار برده می شد و بعدا با تصویب کنوانسیون منع شکنجه در سال 1948 این عمل جرم شناخته شده و در سایر اسناد بین المللی نیز با این عمل مخالفت شد. اما اخیرا برخی با استناد به این اسناد به ویژه کنوانسیون منع شکنجه، تحمیل هر گونه رنج و عذابی را در قالب مجازات و حتی با فقدان عنصر معنوی یعنی داشتن انگیزه اخذ اقرار، شکنجه می دانند و ایادی این امر را به نقض حقوق بشر متهم و محکوم می کنند. اما بر اساس تعریف شکنجه در کنوانسیون منع شکنجه و سایر اسناد بین المللی، تنها بر درد و رنج های جسمی و روحی که با انگیزه اخذ اقرار یا ادای شهادت توسط مامورین رسمی بر اشخاص متهم تحمیل می شود، شکنجه اطلاق می گردد و نمی توان مجازات های قانونی را که با هدف جلوگیری از تکرار جرم و برای مقابله با عمل مجرمانه انجام می شود، شکنجه تلقی کرد

حقوق بشر اسلامی، کنوانسیون منع شکنجه، اصل 36 قانون اساسی، مجازات های قانونی، اخذ اقرار