لیلا رحیمی - عضو هیئت علمی دانشگاه هنر اسلامی تبریز

اصل اساسی و پایدار نظام حاکم بر معماری سنتی ما توجه به خودسازی و پیراستن درون است از کدورات دنیایی و توام شدن هر حرکتی با ذکر زبانی و قلبی؛ چون اعتقاد عمیق بر آن بوده است که از کوزه برون همان تراود که در اوست. آنچه که سراینده اشعار عارفانه سروده موسیقی نیز همان را زمزمه کرده و معماری نیز در پی آن بوده که همان معنا را در کار خویش تجسم نماید ؛ همه از یک حقیقت واحد سرچشمه گرفته و سخن گفته اند و به زیباترین بیان در ظرف هنر خویش ریخته اند و به مشتاقان که آنان نیز در همان حال و هوای فرهنگی می زیسته اند تقدیم نموده اند. نگارنده دراین نوشتار در پی آن است که روش شناسی احیای این حال و هوای فرهنگی را که ریشه در حس و حدت با جهان هستی و آنچه در ان است دارد در ذهن معماران معاصر در حد بضاعت تحقیق نماید و دراین مسیر مبنا را صفات الهی و نحوه تجلی آنها در معمار قرا رداده است و در پی اثبات این نظریه است که اگر کوزه ای وجودی معمار محتوی معرفیت الهی و صفات او باشد طرحی نیز که از آن می تراود رنگ و بوی همان صفات و معارف را دارد و خود آیه و نشانه ای دیگر از وجود خدا می شود. تلاش نگارنده یافتن حقیقت برخی از مهم ترین اسما الهی است که می توانند در انسانها و از جمله معماران تجلی یابند و به آثار و طرحهای آنان رنگ و بوی الهی و وحدت دهند دراین مقاله سعی شده است ابتدا به شناسایی خلا اخلاق در هنر معماری و سپس به تبیین موضوع با معرفی الگویی مناسب جهت بهره برداری در آموزش معماری پرداخته شود.

خداشناسی، آموزش ، اخلاق، معمار، معماری، اسما و صفات الهی