نادر عربشاهی - استادیار گروه برنامه ریزی حمل و نقل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
سید رضا سید علیزاده گنجی - دانشجوی کارشناسی ارشد حمل و نقل دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

مهمترین هدف برای یک ترمینال کانتینری، افزایش راندمان آن و یا در حالت خاص کاهش زمان توقف کشتی ها می باشد. زمان توقف یک کشتی وابسته به تخصیص و زمانبندی مناسب هر کدام از منابع موجود در ترمینال از جمله پهلوگیر، کامیون ها، جرثقیل های اسکله و محوظه می باشد. بنابراین برنامه ریزی و زمانبندی مناسب برای هر کدام از منابع موجود در ترمینال را می توان به عنوان یکی از موثرترین راهها در افزایش راندمان بنادر کانتینری دانست. پهلوگیرها به عنوان مهمترین منابع در بنادر کانتینری به شمار می روند، به این دلیل که در میان تمام فاکتورهای وابسته به هزینه اداری بیشترین هزینه ساخت می باشند. بنابراین استفاده بهینه از پهلوگیرها به عنوان یکی از فاکتورهای کلیدی در افزایش بهره وری ترمینال های کانتینری محسوب می شود. هدف از تخصیص بهینه پهلوگیرها، کاهش هزینه پردازش کامنتینر در بنادر می باشد که در اقلب زمان های انتظار و توقف کشتی ها مطرح می شود. این شاخص، یکی از شاخص های مناسب برای اندازه گیری کارایی و بهره وری ترمینال کانتینری محسوب می شود. در این راستا این مقاله سعی دارد تا مساله تخصیص پهلوگیرها را در قالب یک مدل برنامه ریزی با هدف مینیمم کردن زمان سرویس دهی به کشتی ها مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. مهمترین محدودیتی که در این مدل تخصیص لحاظ می شود این است که زمان پردازش کشتی ها برای همه نقاط پهلوگیری یکسان نبوده و با فاصله نسبت به محل پشته سازی کانتینرها در محوطه انبار تغییر خواهد کرد.

حمل و نقل کانتینری ، تخصیص پهلوگیر ، مدل برنامه ریزی