مسعود تقی زادیه - عضو هیات علمی آموزشکده فنی تبریز

بطور کلی عمده ترین هدف شاخه های مختلف بهینه سازی سازه ها، کاهش مصالح مصرفی، تمرکز مصالح در بخشهایی که بیشتریم تاثیر را در انتقال نیروهای خارجی به تکیه گاه ها دارند و سبک کردن سازه بدون صرف نظر کردن از قیود می باشد. برای این منظور روشهای مختلفی که پایه های نظری و تجربی دارند ابداع شده است. در این مقاله روش بهینه سازی تکاملی سازه های (ESO) که بین سالهای 1992 تا 1997 پایه ریزی و تکمیل شده و یک روش نیمه نظری، نیمه تجربی است اراده و بررسی می شود. در این روش المانهای زاند بر حسب شرایط و قیود مختلف و با محاسبه اعداد حساسیت حذف می شوند. سپس بهینه سازی توپولوژی اندازه سازه های مختلف با استفاده از نرم افزار Ansys 5.4 بررسی شده و نتایج روش ESO با طرح های استانداردی که بوسیله روشهای معتبر دیگر بدست آمده مقایسه گردیده، نشان داده می شود که این روش در عین سادگی برای بهینه سازی توپولوژی، شکل و اندازه انواع سازه بسیار کارآمد و دقیق می باشد.

بهینه سازی تکاملی سازه ها ، روش ESO ، توپولوژی سازه ها