عبدالحسین حداد - استادیار گروه عمران - دانشکده مهندسی - دانشگاه سمنان
محمدسعید کریمی - استادیار گروه عمران - دانشکده مهندسی - دانشگاه سمنان

احداث خاکریزهای مهندسی بر روی بسترهای چسبنده نرم و با استفاده از فن آوری تسلیح خاک یکی از روشهای مهم تثبیت بستر است. رفتار خاکریزهای تسلیح شده با ژئوتکستایل که بر روی بسترهای چسبنده نرم بنا شده باشد، در شرایط زهکشی شده و یا زهکشی نشده متفاوت است. در این مقاله در ابتدا با استفاده از یک سری تحلیلهای عددی بر روی مدل خاکریز و محیط بستر زیر آن ، رفتار خاکریز های احداث شده بر ری لایه (یا لایه ها) ژئوتکستایل از نظر توزیع تنشهای داخل، تغییر شکل کلی خاکریز و نشست مورد بررسی قرار گرفته است. در این ماطلعه از مدل رفتاری الاستو – پلاستیک رس کمبریج ، که سازگار با رفتار خاکهای چسبنده وسست است، استفاده شده است. همچنین اثر سختی عنصر تسلیح کننده در زیر خاکریز و موقعیت قرارگیری لایه ژئوتکستایل بر واکنش آنی و دراز مدت خاکریز شامل نشست و تغییر مکان افقی بررسی گردید. نتایج این تحلیلها مشخص نمود که علاوه بر کاهش مقدرا نشست نهایی در بخش تاج خاکریز، ضریب اطمینان پایدرای خاکریز به خصوص در شرایط زهکش نشده (یا همان پایداری در حین ساخت) نیز بطور متوسط به مقدار 10 تا 40 درصد افزایش می یابد. در نهایت پیشنهاداتی جهت بکارگیری بهینه عناصر تسلیح کننده به منظور افزایش ایمنی و پایداری خاکریزها بر روی بسترهای نرم ارائه گردیده است.

خاکریز تسلیح شده ، ژئوتکستایل ، بستر نرم چسبنده ، مدل اصلاح شده رس کمبریج