علیرضا غنی زاده - مربی، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی سیرجان، سیرجان
اورنگ فرزانه - استادیار،گروه مهندسی عمران، دانشگاه تهران، تهران
منصور فخری - استادیار،گروه مهندسی عمران، دانشگاه تهران، تهران

در چند دهه اخیر برخی پیکره بندی های جدید روسازی که متفاوت از پیکره بندی متداول روسازیهای انعطا فپذیر هستند، پیشنهاد شده است. یکی از پیکره بندی های فوق متعلق به روسازی آسفالتی با میان لایه سنگدان های( 4(CRAM توسط دکتر جیمز میلر است که در سال 1983 (J.Miller) پیشنهاد شده است و درچندین پروژه مورد استفاده قرار گرفته است. در روسازی فوق مصالح بتن آسفالتی در دو لایه مجزا از یکدیگر اجرا می شوند، بدین ترتیب که نخست یک لایه بتن آسفالتی با طرح اختلاط اصلاح شده مستقیماً روی بستر راه ساخته شده و سپس برروی آن از پائین به بالا به ترتیب یک لایه مصالح دان های با دانه بندی یکنواخت جهت زهکشی،یک لایه اساس سنگدانه ای متراکم یا اساس تثبیت شده و یک لای ه رویه بتن آسفالتی اجرا می شود. در مقالۀ حاضر با بهره گیری از نرم افزارMICHPAVE پاسخ روسازیهای CRAM و متعارف با فرض رفتار غیر خطی مصالح اساس و خاک بستر با یکدیگر مقایسه شده است و تاثیر هر یک از مصالح و ضخامت آنها بروی پاسخهای سیستم مورد بررسی قرارگرفته است . مطالعه اخیر نشان دهنده عملکرد بهتر مصالح دان های در روسازیهایCRAM نسبت به روسازیهای متعارف است. همچنین دیده می شود که یک لایه بتن آسفالتی که مستقیما” برروی خاک بستر اجرا می شود، می تواند به طور قابل ملاحظه ای کرنشهای بحرانی را کاهش دهد و موجب افزایش ع مر شیار شدگی روسازی شود. به علاوه برای کاهش هر چه بیشتر تنشهای بحرانی بایستی از کل آسفالت مصرفی حداکثر ضخامت آن را در لایۀ آسفالت رویه و حداقل ضخامت را در لایۀ آسفالت اساس بکار برد. این مطالعه همچنین نشان دهندة مزیت بیشتر استفاده از روساز یهایCRAM نسبت به روسازی های متعارف در بارهای محوری فوق سنگین و خا کهای سست است.

روسازی CRAM ، عملکرد مکانیکی، تحلیل غیرخطی، برنامۀ . MICHPAVE