سوسن اژدر - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهریز
حسام ورعی - کارشناس ارشد سازه، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهریز

زلزله ایالت سی چوآن در سال 2008 ، زلزله پاکستان در سال 2005 و زمین لرزه بم در سال 2003 نمونه هایی از بلایای طبیعی می باشند که خسارات باورنکردنی برای کودکان به همراه داشتند. در چنین حوادثی بافت مدیریتی، اعضای خانواده، مراقبین بهداشت و همچنین پرسنل مدرسه اولین حامیان اجنماعی کودکان می باشند. روانشناسان نیز نسبت به عکس العمل های پس از حادثه تا حد زیادی آگاهی داشته و با روش های لازم به کمک کودکان و نوجوانانی که ضربه روحی خورده اند، می پردازند. با این وجود، الگوهای پاسخگویی به فجایع سنگین، علی الخصوص در نواحی جغرافیایی دور افتاده و مناطقی که خدمات سلامت روانی جا نیفتاده است، محدود می باشند. در این مقاله ضمن بررسی اثرات زمین لرزه بر کودکان، راهکارهایی به منظور افزایش رفاه حال کودکان پس از زمین لرزه ارائه شده است

کودکان، زمین لرزه، آسیب های روانی و اجتماعی، خانواده، جامعه