امیرحسین امیرارجمندی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران، دانشکده عمران، گرایش مهندسی و
میلاد اقتداری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران، دانشکده عمران، گرایش مهندسی و
طهماسب مظاهری - استادیار، دانشگاه تهران، دانشکده عمران، گرایش مهندسی و مدیریت ساخت

در چند دهه گذشته متخصصان و محققان همواره در پی ارایه رویکردها و روش های مناسب در جهت تکمیل و حل نواقص سیستم های انجام پروژه بودند. مشارکت ناقص بین عوامل در سیستم های انجام پروژه سبب پیدایش روش های ابداعی نظیرProject و PartneringAlliancingبر پایهRelational Contracting در دو دهه گذشته شد و موفقیت آمیز بودن این شیوه ها زمینه ساز ظهور روش انجام تجمیعی پروژهIPD) گشت. انجام تجمیعی پروژهIPD) روشی است که با تجمیع کردن تیم پروژه و تشریک مساعی بین عوامل پروژه سعی در بهبود خروجی پروژه دارد. در سال 2007 این رویکرد با اهداف توجه به منافع مشترک (رابطه برنده-برنده)، ایجاد اعتماد و همکاری متقابل، مشارکت زودهنگام عوامل کلیدی پروژه و تقسیم صحیح ریسک و پاداش ارائه گردید با وجود مزایای وافر اصولIPD وضعیت پذیرش فعلی آن توسط صنعت ساخت به دلیل عدم آشنایی کافی کاملاً مشخص نیست. پروژه های محدودی با استفاده ازIPD انجام شده اند اما همین تعداد کم مزایا این روش را اذعان می دارند. در تحقیق حاضر ابتدا پایه و اساس روش مذکور تشریح می شود و مسئولیت های کارفرما،مشاور و پیمانکار در فاز های مختلف انجام پروژه بیان می گردد در انتها سه توافقنامه های قراردادی مطرح درIPD از نقطه نظر تخصیص ریسک ، هزینه و بیمه ارزیابی می شود.

قرارداد ، IPD ، روش انجام پروژه،