سیدجعفر حجازی - دانشگاه شهید چمران اهواز – دانشکده مهندسی اهواز- بلوار گلستان

کثرت وجود بافت و بناهای با ارزش تاریخی در ایران و سابقه طولانی تمدن سازی خصوصاَ در زمینه های شهرسازی و معماری بجای گذاشته شده، میراث گرانبهایی است که حفظ آن نه تنها به ارزش های تاریخی و تمدن بشریت بلکه به غرور ملی، فرهنگ و افتخارات که پشتوانه عظیم علمی برای هر کشوری محسوب می شوند هویت می بخشد. اما بدلیل شرایط متفاوت و تاثیر گذار در هر یک از دوره های زمانی یک قرن اخیر در ایران، حرکت به سمت حفاظت و استفاده بهینه از قابلیت های اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی شهرهای تاریخی، با تنوع در روشهای مغایر با اصول ایجاد تمدنها و عدم اتخاذ سیاست های پایدار روبرو بوده است. بطوریکه تحولات شهرسازی ،گسترش شهرها و تاثیرگذاری معیارهای جدید در زندگی ایرانیان، خطری جدی در حفظ و احیاء اینگونه شهرها محسوب میشود.کشورهای اروپای غربی نیز با بهره مندی از تاریخ عظیم معماری و شهرسازی توانست هاند قابلیت و ویژگیهای مثبت تاریخی را در شهرهای خود شناسائی و نسبت به احیاء و بهر هبرداری از آن به نحو مطلوب اقدام نمایند. از آغاز دهه 1970 میلادی و مصادف با افزایش یکباره قیمت نفت، با تغییر در سیاست گذار یهای اقتصادی و راهبردی در جهت رهایی از وابستگی کامل به صنعت و در راستای توسعه اقتصاد متکی بر در آمدهای ناشی از گردشگری و تفریحی با محوریت میراث فرهنگی گام بزرگی را آغاز نمودند. در این راستا کلیه بخش های تاثیر گذار بر احیا ء بافت و بناهای تاریخی همانند سرمایه گذاری های علمی ، اقتصادی، مدیریتی، اجتماعی و فرهنگی را به منظور ایجاد زمینه های گردشگری متمرکز ساختند و در طول دهه 1990 تا 2000 میلادی توانستند علاوه بر احیاء بافت تاریخی مراکز شهرها، تحول اقتصادی عظیمی را نیز بوجود آورند

تکنیک ها - احیاء بافت تاریخی - توسعه گردشگری - از ارویای غربی - تکنولوژیهای جدید