علی رضا اشتیاقی - کارشناس ارشد شهرسازی، دانشگاه تهران
یزدان نامداری قرقانی - کارشناس ارشد شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی

نواحی مرکزی شهر نقش مهمی در تأمین نیازهای حیات عمومی شهر بر عهده دارند. در این نواحی فعالیت های تجاری و غیر تجاری تمرکز مییابد و شبکه حمل و نقل از هر جانب شهر به آنجا منتهی میشود. تنوع کاربرد و کارکردهای این محدوده از شهر سبب میشود، روزانه افراد زیادی برای تأمین نیازهای خود به آنجا مراجعه کنند. به همین دلیل این محدودهها توانایی تبدیل شدن به فضایی بسیار جذاب و یا برعکس به فضایی بحرانی را در خود دارند.وجود نواحی مرکزی دچار افت شهری و تفاوت شرایط زیست افراد ساکن در نواحی دچار افت با سایر نواحی شهری و مشخصاً محدوده های مجاور مشکلاتی را ایجاد کرده است، که این امر برخورد برنامه ریزانه با نواحی دچار افت شهری را امری اجتناب ناپذیر می نمایند. در این میان اغلب کشورهای بیشتر توسعه یافته و تعدادی از کشورهای کمتر توسعه یافته، رویکردهای قابل اجرای برخورد با مقوله افت شهری را در پیش گرفتند و سعی کردهاند با اتخاذ راهکارهایی نواحی مرکزی را به فضایی مطلوب در ساختار شهر تبدیل نمایند تا از طریق ارائه روش ها و راهکارهایی، افت شهری را با در نظر گرفتن تفاوت کیفیت زیست محلات دچار افت شهری، از طریق ساز و کار مطرح شده در این زمینه کاهش دهند. رهیافت تجدید حیات شهری یکی از رهیافت هایی است که در دو دهه آخر قرن بیستم به عنوان گزینه ای جهت برون رفت از افت شهری نواحی قدیمی شهرها مورد توجه تصمیم گیران و برنامه ریزان شهری قرار گرفته است.

افت شهری – برنامه ریزی تجدید حیات شهری – سیستم – مشارکت – محله سنگ سیاه