محمدرضا خاک زاد - عضو هیات علمی دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

شهر و شهرنشینی زبان گویای فرهنگ و بوم یک ملت است ، آغاز توسعه است ، که با رشد و شکوفائی تمام اقشار و افراد یک شهر ارتباط تنگاتنگ دارد ، جانبازان قهرمان که به حق شهیدان زنده این خاک اند ، لایق و ش ایسته داشتن سهم والاتری از ورزش بالاخص ورزشهای آبی در جامعه ما می باشند . در این میان شنا ، نه بعنوان یک فعالیت جسمی ، بلکه بعنوان یک ورزش ناب و کهن که انرژی خود را از آب می گیرد و دارای ویژگیهای برجستهای در تکامل سلامت روح روان افراد جامعه موثر است مطرح میباشد . جانبازان قهرمان و تمام آسیب مندان جامعه شهری ما متاسفانه بدلیل مختلف در سالیان گذشته ازبهره مندی بهینه از فضاهای ورزشهای آبی ،به نصیب بوده اند . گونه شناسی فضاهای جانبازان و معلولین و به تبع آن مناسب سازی این فضاها برای افراد آسیب مند و تدو ین استاندارهای لازم ازتمهیداتی است که باید در قالب های برنامه ریزی فیزیکی و کالبدی این گونه فضاها اندیشیده شود . در این راستا ،اساسیترین مقوله ، شناخت فرد آسیبمند و قابلیتهای فیزیکی – حرکتی آن در ارتباط با شنا می باشد . برخورد افراد آسیبمند با فضای شنا و استخرها و مهمتر از همه نحوه ورود به عمق آب و همچنین خروج از آن ، از نکاتی است که به تمایزها و تفاوت های کالبدی استخر های معمولی با استخرهای مخصوص جانبازان و معلولین دامن میزند . مسیرهای شیب دار ، بالابرها ،سکوهای متحرک و پلههای انتقالی و همچنین روشهای نصب و طراحی آنها در محیط استخر از پارامترهایی است که می تواند یک جانباز را به آب و استخرهای آبی نزدیک کند که این ارتباط فیزیکی می تواند در باز زنده سازی روحیه جانبازان و معلولین جامعه موثر واقع شده و به تبع آن در سلامت روحی و روانی شهر و حتی یک ملت تاثیرگذار باشد .